Papież Franciszek do księży (2021-2023)

Kategoria: Inspiracja papieska

Utworzono: poniedziałek, 07, sierpień 2023 15:32

Papież Franciszek do księży

(2021-2023)

 Poniżej wybór wypowiedzi pp. Franciszka do kapłanów. Ponieważ trudno znaleźć kompletne teksty, posiłkuję się omówieniami, wyłuskując z nich słowa papieża. Zawsze dobre to, niż nic. Chyba nie dożyję czasów, kiedy przy takich omówieniach i relacjach będzie odnośnik na kompletny tekst papieskiego przemówienia. No cóż. Taki mamy klimat, znaczy internet. Pasjonatom może po dacie uda się je znaleźć na stronach Watykanu czy L'Osservatore Romano, ale nie ma na to gwarancji, ani że będzie tam polskie tłumaczenie. Należy mieć nadzieję, że te wycinki, nie są wyrwane z kontekstu i nie fałszują papieskiej myśli.  Ps. ważne są słowa klucze: klerykalizm, światowość, droga, bliskość, klerykalizm, światowość, klerykalizm, synodalność ... (xtm)

  [... czuję, że jestem z wami w drodze ...] [... odpowiedzi szukajcie w tabernakulum, nie w komputerze ...] [... bądźcie prorokami namaszczenia i apostołami harmonii ...] [... śmiejcie się z siebie i ze swoich słabości ...] [... pasterze, a nie fachowcy od sacrum  ...]  

Zapraszam również do innych tekstów przemówień umieszczonych na mojej stronie: np. [Przemówienie papieża Franciszka do węgierskiego duchowieństwa | 28 kwietnia 2023] [Papież Franciszek do duchowieństwa: Afryka (Sudan Południowy)] [Papież Franciszek do duchowieństwa: Afryka (Demokratyczna Republika Konga)].

... czuję, że jestem z wami w drodze ...

"... posługi kapłańskiej nie mierzy się sukcesami duszpasterskimi, a w jej sercu nie leży gorączkowa aktywność. Istotą jest trwanie w Panu, by przynieść owoc – to Pan też jest pokrzepieniem".

"... czułość przynosząca duchownym pocieszenie wypływa z Bożego miłosierdzia i wielkodusznego przyjęcia Jego łaski. Ta łaska umożliwia znoszenie porażek, wyprowadza ku innym, pozwala iść naprzód w pracy apostolskiej".

"W tym duchu piszę do was. Czuję, że jestem z wami w drodze i chciałbym, abyście doświadczali, iż jestem blisko was w waszych radościach i cierpieniach, w waszych planach i wysiłkach, w waszych duszpasterskich goryczach i pocieszeniach".

... duchowa światowość ... "Ona redukuje duchowość do pozorów, prowadzi do stania się «handlarzami ducha», ludźmi ubranymi w święte formy, którzy w rzeczywistości nadal myślą i działają, tak jak świat”.

„kiedy troszczymy się tylko o mleko, myślimy o naszych osobistych korzyściach; kiedy obsesyjnie szukamy wełny, myślimy o dbaniu o nasz wizerunek i zwiększaniu naszego sukcesu. W taki sposób tracimy kapłańskiego ducha, zapał do służby, tęsknotę za troską o ludzi i kończymy, rozumując według światowej głupoty: «co mnie to obchodzi? Niech każdy robi, co mu się podoba…»”.

„Patrząc na rany Jezusa, patrząc na Jego upokorzenie, uczymy się, że zostaliśmy wezwani do ofiarowania siebie, do uczynienia siebie chlebem łamanym dla głodnych, do dzielenia drogi strudzonych i uciśnionych. To jest duch kapłański: uczynić się sługami Ludu Bożego, a nie panami, umywać nogi naszym braciom i siostrom, a nie miażdżyć ich pod naszymi stopami”

„podwińmy rękawy i zegnijmy kolana: módlmy się do Ducha Świętego za siebie nawzajem, prośmy Go, aby pomógł nam nie popaść, w naszym życiu osobistym, jak i w działaniach duszpasterskich, w ten religijny pozór pełen wielu rzeczy, ale pusty Boga, abyśmy nie byli funkcjonariuszami sacrum, ale namiętnymi głosicielami Ewangelii, nie «państwowymi duchownymi», ale pasterzami ludu”.

za:  https://www.vaticannews.va/, 07 sierpnia 2023

[menu]

... odpowiedzi szukajcie w tabernakulum, nie w komputerze ...

„Nasze życie, choć naznaczone kruchością, jest trwale złożone w Jego rękach. Jeśli o tym zapomnimy, również my, duszpasterze i świeccy, będziemy szukać ludzkich środków i narzędzi w celu obrony przed światem, zamykając się w naszych wygodnych i spokojnych oazach religijnych. Albo przeciwnie, dostosujemy się do zmiennych wiatrów światowości, a wówczas nasze chrześcijaństwo utraci żywotność i przestaniemy być solą ziemi.“

„To smutne, gdy ulegamy podziałom, bo zamiast grać drużynowo, uprawiamy grę nieprzyjaciela: biskupi podzieleni między sobą, księża w niezgodzie z biskupem, starsi księża w konflikcie z młodszymi, diecezjalni z zakonnikami, prezbiterzy ze świeckimi, łacinnicy z grekokatolikami. Ulegamy podziałom w kwestiach dotyczących życia Kościoła, ale także w sprawach politycznych i społecznych, okopując się we własnych przekonaniach ideologicznych. Nie, proszę: pierwsze zadanie duszpasterskie stanowi świadectwo komunii, ponieważ Bóg jest Komunią i jest obecny tam, gdzie istnieje braterska miłość. Przezwyciężajmy ludzkie podziały, aby pracować razem w Winnicy Pańskiej! Zanurzajmy się w duchu Ewangelii, zakorzeniajmy się w modlitwie, zwłaszcza w adoracji i słuchaniu Słowa Bożego, troszczmy się o formację stałą, o braterstwo, bliskość oraz zwracanie uwagi na innych. W nasze ręce został złożony wielki skarb, nie roztrwońmy go, uganiając się za sprawami drugorzędnymi wobec Ewangelii!“

„Chrystus jest naszą przyszłością, ponieważ to On kieruje historią. Wasi wyznawcy wiary byli o tym głęboko przekonani: wielu biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnic zamęczonych podczas prześladowań ateistycznych, świadczy o mocnej, niczym skała, wierze Węgrów. Pragnę przypomnieć kardynała Mindszentiego, który do tego stopnia ufał w moc modlitwy, że także dzisiaj, niczym powiedzenie, powtarzane są tu jego słowa: «Jeśli milion Węgrów będzie się modlić, nie będę się bał o przyszłość». Bądźcie gościnni, bądźcie świadkami proroctwa Ewangelii, ale przede wszystkim bądźcie ludźmi modlitwy, ponieważ od tego zależy historia i przyszłość.“

za:  https://www.vaticannews.va/, 28 kwietnia 2023

[menu]

... bądźcie prorokami namaszczenia i apostołami harmonii ...

„Ten etap stanowi punkt kulminacyjny dla tych, którzy otrzymali namaszczenie. Można z niego wyjść źle, popadając w pewną przeciętność, snując się w znużeniu «normalnością», w którą wkradają się trzy niebezpieczne pokusy: pokusa kompromisu, polegająca na zadowalaniu się tym, co się potrafi; pokusa namiastek, polegająca na próbach «doładowania się» czymś innym, niż nasze namaszczenie; trzecia jest pokusa zniechęcania – która jest częstsza -polegająca na tym, że z powodu bierności podążamy dalej niezadowoleni, siłą bezwładności – podkreślił Papież. - I oto tutaj jest wielkie zagrożenie: podczas gdy pozory pozostają nienaruszone - «jestem kapłanem, jestem księdzem» obracamy się wokół siebie i żyjemy pogrążeni w apatii. Woń namaszczenia nie pachnie już życiem, a serce już się nie rozszerza, lecz kurczy, spowite rozczarowaniem.“

„Tworzenie harmonii jest tym, czego On pragnie, szczególnie poprzez tych, którym udzielił swojego namaszczenia. Bracia, budowanie harmonii między nami to nie tyle dobra metoda na lepsze funkcjonowanie Kościoła, to nie jest tańczenie menueta, to nie kwestia strategii czy uprzejmości: to wewnętrzny wymóg życia w Duchu – podkreślił Franciszek. - Grzeszymy przeciwko Duchowi, który jest komunią, kiedy stajemy się, choćby nieumyślnie, narzędziem podziału – paplanina, ciągle wracamy do tego samego. Kiedy stajemy się narzędziami podziałów, grzeszymy przeciwko Duchowi. I gramy na rzecz nieprzyjaciela, który nie wychodzi na światło dzienne, a uwielbia plotki i insynuacje, popiera partyjki i układy, podsyca nostalgię za przeszłością, nieufność, pesymizm i strach. Uważajmy, aby nie splamić namaszczenia Ducha i szaty Świętej Matki Kościoła rozłamem, polaryzacją, brakiem miłości i komunii. Pamiętajmy, że Duch, «my Boga», preferuje formę wspólnotową: tzn. dyspozycyjność ponad własne potrzeby, posłuszeństwo ponad własne upodobania, pokorę ponad własne żądania.“

„Czy myślę też o uprzejmości kapłańskiej, ale jak często my księża …jesteśmy źle wychowani -: pomyślmy o uprzejmości kapłana, jeśli ludzie napotykają w nas nawet osoby niezadowolone, starych kawalerów, którzy krytykują i wytykają palcami, to gdzie zobaczą harmonię? Wielu nie zbliża się lub odwraca się, ponieważ w Kościele nie czują się mile widziani i kochani, ale postrzegani z podejrzliwością i osądzani! W imię Boga, przyjmujmy i przebaczajmy, zawsze! I pamiętajmy, że opryskliwość i narzekanie, nie tylko nie przynosi nic dobrego, ale wręcz podważa samo przepowiadanie, ponieważ jest antyświadectwem o Bogu, który jest komunią i harmonią – zaznaczył Papież. - To nie podoba się przede wszystkim Duchowi Świętemu, dlatego apostoł Paweł napomina nas, abyśmy Go nie zasmucali (por. Ef 4, 30).“

za:  https://www.vaticannews.va/, 6 kwietnia 2023

[menu]

... śmiejcie się z siebie i ze swoich słabości ...

"Naśladujcie tych wielkich księży, którzy śmiali się z innych, z samych siebie, a także ze swoich słabości: poczucie humoru jest jedną z cech charakterystycznych świętości".

"Stawiajcie Boga i ludzi w centrum waszych codziennych trosk".

"Zachęcam was, abyście zawsze mieli wielkie horyzonty, abyście marzyli o Kościele całkowicie oddanym służbie, o świecie bardziej braterskim i solidarnym. I w tym jako bohaterowie macie swój twórczy wkład do zaoferowania".

"Nie bójcie się mieć odwagę, ryzykować, iść naprzód, bo wszystko możecie z Chrystusem, który daje wam siłę. Nie bójcie się wraz z Nim stawać się apostołami radości, pielęgnując w sobie wdzięczność w byciu na służbie braciom i siostrom oraz Kościołowi".

"Z radością idzie w parze poczucie humoru. Ksiądz, który nie ma poczucia humoru, nie jest lubiany, czegoś mu brakuje. Naśladujcie tych wielkich księży, którzy śmiali się z innych, z samych siebie i także ze swoich słabości: poczucie humoru jest jedną z cech charakterystycznych świętości, jak zaznaczyłem w adhortacji apostolskiej na temat świętości «Gaudete et exultate»".

"I pielęgnujcie w sobie wdzięczność w byciu na służbie braciom i Kościołowi. Jako kapłani zostaliście «namaszczeni olejem radości, aby namaszczać olejem radości». I tylko pozostając zakorzenionymi w Chrystusie, możecie doświadczyć radości, która poruszy was do zdobywania serc. Radość kapłańska jest źródłem waszego działania jako misjonarzy waszych czasów".

Na zakończenie Ojciec Święty wezwał księży do pielęgnowania wdzięczności. Ona jest potężną bronią, która pozwala podtrzymywać płomień nadziei płonący w chwilach zniechęcenia, samotności i próby.

za: pl.aleteia.org, 08 czerwca 2021

[menu]

... pasterze, a nie fachowcy od sacrum  ...

 „Wiele kryzysów kapłańskich ma swoje źródło właśnie w niedostatecznym życiu modlitewnym, w braku zażyłości z Panem, w sprowadzeniu życia duchowego do zwykłej praktyki religijnej. Pamiętam ważne momenty w moim życiu, kiedy ta bliskość Pana była decydującym czynnikiem podtrzymującym mnie na duchu (…) – mówił Ojciec Święty. – Pytałem księży, co robią przed snem. Jestem zmęczony, coś zjem i kładę się do łóżka i popatrzę w telewizor. Pytałem, a przed snem nie zachodzisz do Pana? Bliskość z Bogiem. Małe gesty, które wyrażają kapłańską duszę. Bez zażyłości modlitwy, życia duchowego, konkretnej bliskości Boga poprzez słuchanie Słowa, celebracji eucharystycznej, milczenia adoracji, zawierzenia się Maryi, mądrego towarzyszenia przewodnika duchowego, sakramentu pojednania, bez tych «bliskości» kapłan jest, że tak powiem, tylko znużonym robotnikiem, który nie korzysta z dobrodziejstw przyjaciół Pana. Kapłan musi mieć serce dostatecznie «poszerzone», by uczynić miejsce dla bólu powierzonego mu ludu, a jednocześnie, jak strażnik, ogłaszać jutrzenkę Bożej łaski, która objawia się właśnie w tym cierpieniu. Ogarnięcie, zaakceptowanie i przedstawienie własnej nędzy w bliskości z Panem będzie najlepszą szkołą, aby móc, krok po kroku, uczynić miejsce dla wszystkich nędz i bólów, z którymi będzie się stykał codziennie w swojej posłudze. (…) Na modlitwie doświadczamy, że jesteśmy wielkimi w oczach Boga, a wtedy dla kapłanów bliskich Panu nie jest już problemem stanie się małymi w oczach świata.“

„Przede wszystkim jest to uczenie się cierpliwości, będącej zdolnością, by czuć się odpowiedzialnym za innych, by nieść ich ciężary. Przeciwieństwem cierpliwości jest obojętność, dystans, który budujemy wobec innych, by nie czuć się zaangażowanymi w ich życie. Wielu kapłanów przeżywa dramat samotności, poczucia osamotnienia. Czują się niegodni cierpliwości, szacunku – mówił Franciszek. –Wręcz przeciwnie, wydaje się, że od innych przychodzi osąd, a nie dobro, nie łagodność. Inny nie jest zdolny do radowania się z dobra, które spotyka nas w życiu, albo też i ja nie jestem do tego zdolny, gdy widzę dobro w życiu innych. Tą niezdolnością jest zazdrość, która tak bardzo dręczy nasze środowiska i która jest pewnym znojem w pedagogice miłości, a nie jedynie grzechem, z którego trzeba się wyspowiadać. We wspólnotach kapłańskich jest wiele zazdrości. To wrota destrukcji. Uważajmy na to. Aby poczuć się częścią wspólnoty, «być nami», nie trzeba zakładać masek, które oferują jedynie zwycięski obraz nas samych. To znaczy, że nie musimy się chwalić, ani tym bardziej unosić się pychą, ani, co gorsza, przyjmować postaw agresywnych, nie szanując tych, którzy nas otaczają. Bo kapłan, jeśli ma się czym chlubić, to miłosierdziem Pana. Zna swój grzech, swoją nędzę i swoje ograniczenia, ale doświadczył, że tam, gdzie obfitował grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska; i to jest jego pierwsza dobra nowina.“

 „Jestem pewien, że aby na nowo zrozumieć tożsamość kapłaństwa, trzeba dzisiaj żyć w ścisłej relacji z realnym życiem ludzi, obok nich, bez żadnej drogi ucieczki. Czasem doświadczamy pokusy bycia chrześcijanami, zachowując roztropny dystans w stosunku do ran Pana. Jezus jednak chce, abyśmy dotykali ludzkiej nędzy, abyśmy dotykali cierpiącego ciała innych. Oczekuje, abyśmy zrezygnowali z poszukiwania osobistych lub wspólnotowych środków ochronnych, pozwalających nam zachować dystans w stosunku do istoty ludzkiej udręki, tak abyśmy rzeczywiście chcieli wejść w kontakt z konkretnym życiem innych i poznali moc czułości – mówił Franciszek. – Bliskość z ludem Bożym. Bliskość, która, wymaga abyśmy prowadzili styl Pana, który jest stylem bliskości, współczucia i czułości, ponieważ jest zdolny iść nie jako sędzia, lecz jako Dobry Samarytanin, który rozpoznaje rany swojego ludu, cierpienie przeżywane w milczeniu, poświęcenie i wyrzeczenia tak wielu ojców i matek, by utrzymać swoje rodziny, a także znosić konsekwencje przemocy, korupcji i obojętności, które próbują przytłumić wszelką nadzieję. Bliskość, która pozwala namaścić rany i ogłosić rok łaski od Pana. Ważne, by pamiętać, że lud Boży ufa, iż znajdzie pasterzy na wzór Jezusa - a nie «urzędników państwowych» czy «fachowców od sacrum» - pasterzy, którzy wiedzieliby o współczuciu i chwilach sposobnych; ludzi odważnych, zdolnych zatrzymać się przed zranionymi i wyciągnąć do nich rękę; ludzi kontemplacji, którzy w swojej bliskości z ludem mogą głosić nad ranami świata czynną moc Zmartwychwstania.“

za: www.vaticannews.va, 17 lutego 2022

Całość: -> [Przemówienie papieża Franciszka otwierające międzynarodowe sympozjum o kapłaństwie (17 lutego 2022)]

[menu]