Myśli kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Kategoria: Czytelnia duchowa

Utworzono: czwartek, 08, styczeń 2015 14:48

Myśli kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Trzeba powstrzymać się od wyrokowania, oskarżania, wydawania sądów, ocen i krytyk, 
pamiętając, że wyrok, który zapadł na Chrystusa, był niesprawiedliwy. 
I ja mogę się pomylić wobec tych, którzy mnie otaczają.

Nie chodzi o to, aby ofiarować innych, lecz siebie;
 i nie to, aby innym prawić o wyrzeczeniach, ale przede wszystkim - sobie samemu.

Bóg tak w świecie działa, że im czasy są bardziej pyszne, butne, zarozumiałe i pewne siebie,
 tym pokorniejsze sługi światu posyła.

Powiedziano "res sacra miser" - człowiek nieszczęśliwy, to rzecz święta, 
a ja wam mówię: "res sacra homo" - człowiek to rzecz święta.

Każdy - kogo wyśmiano a nie odpowiadał 
- kogo ubiczowano, a nie reagował 
- kto był oplwany, a nie odpłacił złem za złe - zwyciężył.

Skończmy z krytyką bliźnich! Oceniajmy w prawdzie samych siebie.

Czuwajmy, aby nie skamieniały nam serca, 
aby miłość rodziła błogosławione owoce czynów w codziennym życiu!

Chrystus wprowadził rzesze ludzkie do nieba przez krzyż 
- i nasze cierpienie może niekiedy otworzyć niebo wielu ludziom.

Wszystko ma swój sens w krzyżu. 
Dlatego nie ma Kościoła bez krzyża: nie ma ofiary, 
uświęcenia i służby - bez krzyża. 
Nie ma trwania i zwycięstwa - bez krzyża.
 Każdy, kto zwycięża, zwycięża w krzyżu.

Spójrzcie na Chrystusa na krzyżu. 
Pomimo rozgwaru, którym otoczono Kalwarię, umie rozmawiać z Ojcem. 
W tak trudnej chwili rozmawiać z Bogiem
 - to jest dopiero osiągnięcie.

Aby zrozumieć mękę świata, trzeba samemu doświadczyć męki i cierpienia. 
Wtedy zdolni jesteśmy zrozumieć innych, gdy sami idziemy drogą krzyżową.

 Życzliwe spojrzenie i uśmiech więcej nieraz znaczą niż udany dialog.

Norma mojej miłości do braci leży w tej, której oczekuję od nich dla siebie.

Chrześcijaństwo jest religią radości. Jest to radość głęboka, 
płynąca z Chrystusa, której nikt nam nie odbierze.

 Chociaż dzisiaj, w czasach demokratycznych, mówi się, że nie ma panów ani sług,
 w rzeczywistości wszyscy jesteśmy sługami i nimi pozostaniemy. 
Bez wzajemnej służby i posługi nie byłoby możliwe na świecie współżycie Rodziny ludzkiej

 W poznaniu woli Bożej znajdujemy pełny i całkowity spokój. 
Wola Boża jest zawsze powiązana z miłością, 
dobrocią i miłosierdziem, z mądrością i wszechwiedzą Boga, 
który patrzy na początek i kres naszego życia.
On jeden jest nieomylny a układaniu planów.

Smutek jest przepaścią, w której może wszystko utonąć,
 a pociecha jest podaną dłonią, która wyciąga z przepaści. 
My mamy wyciągać z przepaści, a nic popychać w nią.

Przez cierpienie pogłębia się miłość.

Na progu nieba nic będą nas pytać: co robiłeś? 
tylko: jak miłowałeś? Jak miłowałeś Boga i ludzi!

Umiemy wyliczyć winy innych ludzi wobec nas, 
ale naszych win wobec innych na ogół nie widzimy. 
O belce we własnym oku będziemy mówili potem lub nigdy. 
Najpierw wolimy zająć się pyłkiem w oku bliźniego.

Istnieje nie tylko obowiązek, ale i prawo do pracy, 
bo praca nie tylko zaspokaja potrzeby człowieka, ale rozwija i kształtuje jego osobowość. 
Przez samo swoje człowieczeństwo człowiek jest ukierunkowany do pracy,
 która jest potrzebą rozwojową osoby ludzkiej.

Tam gdzie panuje wielka ufność ku Maryi i wiara w jej zwycięstwo, 
tam Bóg dokonuje przez Nią przedziwnych cudów swej potęgi.

We wszystkim co podjął Chrystus i co podejmuje Kościół, jest ostatecznie zawsze:
 Ita Pater! - "Tak Ojcze !" jest to i nasza najwłaściwsza postawa wobec Boga.

Naszą najlepsza formą modlitwy jest nasze milczące - tak. 
Najgłębszym doświadczeniem człowieka jest jego wytrwała wola stania przy Bogu.

Obraz wyniesionej przez Kościół Matki Boga Człowieka 
uczy nas szacunku dla wszystkich córek Ojca Niebieskiego.

Źle czyni człowiek, jeśli poprzestaje na zadowoleniu z siebie
 i łatwo przyjmuje pochwalę ludzką.
 Ale również źle czyni, jeśli boi się krytyki i nagany.

Czy mamy świadomość tego, jak wielką wartością jest człowiek, 
skoro Bóg Syna swego nie oszczędził, a nam przebaczył?

Człowiek tęskni za mocą, która tli się w jego świadomości, 
jak iskierka w spopielanym kominku.
 Tęskni za ubóstwieniem,
 do którego jest powołany jako dziedzic Ojcowskiej Miłości.

Trzeba się starać więcej okazywać miłości innym, niż jej się doznało.

Apostoł ma opowiadać nie siebie i swoje poglądy, 
lecz Ewangelię Jezusa Chrystusa.

Najwięcej miłuje ten, kto się najbardziej poddaje, 
kto w sobie zwycięża siebie.

Dopiero wtedy osiąga się wielkość i wtedy się ona ujawnia, 
gdy człowiek umie służyć.

Powinniśmy to zauważyć, że ktoś czyni dla nas nieustanne ofiary.

Miarą naszej miłości ma być miłość, jakiej dla siebie oczekujemy od całego świata.

Chrystus wszedł w życie Maryi, a Maryja weszła w zadanie i posłannictwo Chrystusa.

Bóg jest Miłością, dlatego nie o to Mu idzie, abyśmy się Go bali, 
ale o to, abyśmy się w Nim rozkochali.

Pierwszym "Czcicielem" Maryi, który w doskonały sposób oddał cześć swej Matce,
 jest Jezus Chrystus.

Jeśli owieczka odbiegnie od trzody i znajdzie się w ciernistym krzaku, 
ktoś ją musi odszukać, pośpieszyć jej z pomocą, 
choćby sam odniósł rany i naraził się na cierpienie.

Spójrzmy na Polskę autentyczną, taką, jaką ona jest, a przekonamy się, 
że w rzeczywistości jest pełna nadziei, najwyższej ufności i pomimo wszystko -- Polska jest zwycięska.

Każda męczeńska śmierć jest śmiercią zbawczą. 
Jest często jedynym i ostatnim wyjściem, zbawieniem i ratunkiem. 
Gdy bowiem nie ma już nic do powiedzenia, bo słowa nie są brane pod uwagę, 
gdy prawda już nie pozyskuje, pozostaje wtedy jeszcze jedno - dać życie za prawdę.

 

 

Nic z dziejów Narodu, co raz miało miejsce, wymazać się nie da.

 

 

 

Mamy w Ojczyźnie naszej błogosławione doświadczenia dziejowe, 
które nakazują nam ufać i we wszystkim zawierzać Matce Chrystusowej,
 Matce Kościoła i Królowej naszego Narodu.

 

 

 

Prawo ludzkie nie może być nigdy przeciwne prawu Bożemu. 
Gdyby było przeciwne, w sumieniu nie obowiązuje.

 

 

Ludzie współcześni doradzają niekiedy Kościołowi, 
aby wyrzekł się "miękkich" słów o Maryi, o macierzyństwie, 
aby był realny, konkretny, socjologiczny, chociażby 
za cenę zapomnienia na moment o tym, że musi być teologiczny. 
A jednak to właśnie Maryja współdziała 
nieustannie z Chrystusem dla odnowy Kościoła.

 

Bóg nigdy nie rezygnuje ze swoich dzieci, nawet takich, które stoją plecami do Niego.

Krzyż jest dla współczesnego świata wyrzutem sumienia, 
bo przypomina wywyższenie poniżonego dziś człowieczeństwa. 
Dlatego obecnie jest tak odrzucany.

Nie ma się co dziwić, gorszyć i niepokoić tym, że Kościół jest stale krzyżowany; 
tak jak Chrystus zwyciężył na Krzyżu, tak i Kościół zwycięża na krzyżu i przez Krzyż.

Miłość ma w sobie przedziwną ruchliwość i zdolność rodzenia "nowego"; 
nawet grób rozwali i pieczęcie rozerwie, aby wybiec na świat i wieścić nowe życie.

Na miłość, jaką Bóg ma dla mnie, nawet moje liche serce może odpowiedzieć - tylko miłością.

Ojciec Niebieski okrył swego Syna ciałem, 
aby Bóg chodzący po ziemi w ludzkim ciele nauczył człowieka żyć po Bożemu.

Warto służyć każdemu człowiekowi i dla każdego warto się poświecić.

W Kościele uczymy się służyć ludziom - sercem, 
dlatego Kościół ma tak wielkie znaczenie dla świata

Każdy z nas będzie miał w swoim życiu najradośniejszą chwilę - zmartwychwstania.

Jeżeli cokolwiek warto na świecie czynić, to tylko jedno - miłować.