"Duch Święty wszystkiego was nauczy" NA XIII MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ MŁODZIEŻY

Kategoria: św. Jan Paweł II

Utworzono: czwartek, 25, czerwiec 2015 19:03

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO DO MŁODYCH
NA XIII MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ MŁODZIEŻY

"Duch Święty wszystkiego was nauczy"
(J 14,26)

Droga Młodzieży!

NOSZĘ WAS WSZYSTKICH W SERCU

1. Dziękuję Bogu mojemu, ilekroć was wspominam - zawsze w każdej modlitwie, zanosząc ją z radością za was wszystkich - z powodu waszego udziału w szerzeniu Ewangelii od pierwszego dnia, aż do chwili obecnej. Mam właśnie ufność, że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa" (Flp 1, 3-6). Pozdrawiam was słowami apostoła Pawła, bo noszę was wszystkich w sercu" (tamże, 7). Tak - jak zapewniałem was podczas ostatniego niezapomnianego Światowego Dnia w Paryżu - Papież myśli o was i chce dla was dobrze, obejmuje was codziennie myślą pełną uczucia i towarzyszy wam modlitwą, ufa was i liczy na wasze chrześcijańskie zaangażowanie i na waszą współpracę w dziele Ewangelii.

NA NOWO PRZEŻYĆ TAJEMNICĘ PIĘĆDZIESIĄTNICY

2. Jak wiecie, drugi rok fazy przygotowań do Wielkiego Jubileuszu rozpoczął się w pierwszą niedzielę Adwentu i jest poświęcony w szczególny sposób Duchowi Świętemu i Jego uświęcającej obecności wewnątrz wspólnoty uczniów Chrystusa" (Tertio Millennio Adveniente, 44). Mając na uwadze obchody najbliższego Światowego Dnia Młodzieży, zapraszam was do spojrzenia, w jedności z całym Kościołem, na Ducha Pana, który odnawia oblicze ziemi (por. Ps 104 [103], 30). Kościół - bowiem - nie może się przygotować do obchodów Roku Dwutysięcznego w inny sposób jak tylko w Duchu Świętym. To, co w pełni czasów" dokonało się za Jego sprawą, może tylko też za Jego sprawą wyłonić się z pamięci Kościoła. Duch bowiem uobecnia w Kościele wszystkich epok i na każdym miejscu jedynie Objawienie przyniesione ludziom przez Chrystusa, czyniąc je żywym i skutecznym w duszy każdego człowieka" (Tertio Millennio Adveniente, 44).

Na najbliższy Dzień Światowy uważam za wskazane zaproponowanie wam do refleksji i waszej modlitwy słów Jezusa: Duch Święty wszystkiego was nauczy" (por. 1 14, 26).

Nasze czasy zdają się pomylone i zabłąkane; czasem wprost wydaje się, jakby nie była już znana granica między dobrem a złem; Boga na pozór się odrzuca, ponieważ Go się nie zna lub zna źle. W tej sytuacji ważną rzeczą jest udanie się w myśli do Wieczernika, by na nowo przeżyć Zielone Świątki (por. Dz 2, 1-11) i pozwolić sobą kierować" Duchowi Świętemu, zasiadając ulegle i pokornie w Jego szkole, ażeby uczyć się w niej owej mądrości serca" (90 [89], 12), która podtrzymuje i karmi nasze życie.

Wierzyć to znaczy widzieć rzeczy tak, jak widzi je Bóg, uczestniczyć w Bożej wizji świata i człowieka, według słów Psalmu: W Twej światłości oglądamy światłość" (Ps 35 [34], 10). To światło ze światłości" w nas jest blaskiem światła Ducha Świętego. W sekwencji na Zesłanie Ducha Świętego modlimy się następująco: Ześlij z nieba wzięty Światła Twego strumień".

Jezus chciał mocno podkreślić tajemniczy charakter Ducha Świętego: Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, kto się narodził z Ducha" (J 3,8). Czy należy więc zrezygnować ze zrozumienia? Jezus myślał dokładnie coś przeciwnego, gdyż zapewnia nas, że sam Duch Święty potrafi prowadzić nas do całej prawdy" (J 16, 13).

DZIEŁO DUCHA ŚWIĘTEGO

3. Nadzwyczajne światło na temat Trzeciej Osoby Trójcy Przenajświętszej uzyskują ci, którzy w Kościele i wraz z Kościołem chcą rozważać tajemnicę Paschy i Zielonych Świątek. Jezus został ustanowiony według Ducha Świętości przez powstanie z martwych pełnym mocy Synem Bożym" (Rz 1, 4).

Po zmartwychwstaniu obecność Nauczyciela rozgrzewa serca uczniów: Czy serce nie pałało w nas" (Łk 24, 32) - mówią idący drogą do Emaus. Jego słowo ich oświeca: nigdy z tak wielką siłą i pełnią nie powiedzieli: Pan mój i Bóg mój!" (J 20, 28). Leczy ich z wątpliwości, smutku, zniechęcenia, strachu, grzechu; dane im jest nowe braterstwo, zdumiewająca komunia z Panem i z braćmi zastępuje izolację i samotność: Udaj się do moich braci!" (J 20, 17).

Za życia publicznego Jezusa, Jego słowa i czyny mogły dotrzeć jedynie do kilku tysięcy osób, w określonym miejscu i czasie. Obecnie te same słowa i te same czyny nie znają granic czasu i kultury. To jest Ciało moje, które za was będzie wydane. To jest krew moja, która za was zostanie przelana(por. Łk 22, 19-20): wystarczy tylko, aby Jego Apostołowie czynili to a Jego pamiątkę według Jego wyraźnego żądania, ażeby On stał się rzeczywiście obecny w Eucharystii, ze swoim ciałem i swoją krwią, w każdej części świata. Wystarczy, że oni będą powtarzać gest przebaczenia i uzdrowienia, ażeby On im przebaczył. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone(por. J 20, 23).

Kiedy Jezus z nimi przebywał, spieszył się, martwił się upływem czasu: Dla Mnie stosowny czas jeszcze nie nadszedł" (J 7, 6); jeszcze przez krótki czas przebywa wśród was światłość" (J 12, 35). Po zmartwychwstaniu Jego stosunek do czasu jest całkiem inny; Jego obecność trwa nadal: Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28, 20).

Ta dogłębna, szeroka i trwała przemiana obecności naszego Pana i Zbawiciela jest dziełem Ducha.

CHRYSTUS DAJE SWOJEGO DUCHA

4. A kiedy Chrystus Zmartwychwstały uobecnia się w życiu osób i udziela im swego Ducha (por. J 20, 22), one zmieniają się całkowicie, chociaż pozostają sobą, i co więcej: stając się w pełni samymi sobą. Przykład Pawła jest szczególnie znamienny: oślepiające światło na drodze do Damaszku uczyniło zeń człowieka bardziej wolnego aniżeli był kiedykolwiek; wolnego prawdziwą wolnością, wolnością Żyjącego, przed którym został powalony na ziemię! (por. Dz 9, 1-30). Przeżyte doświadczenie pozwoli mu napisać do chrześcijan w Rzymie: Teraz zaś, po wyzwoleniu z grzechu i oddaniu się na służbę Bogu, jako owoc zbieracie uświęcenie. A końcem tego jest życie wieczne" (Rz 5, 22).

To, co Jezus rozpoczął czynić wraz ze swoimi uczniami w ciągu trzech lat wspólnego życia, zostało doprowadzone do końca przez dar Ducha Świętego. Wiara Apostołów była najpierw niedoskonała i wahająca się, lecz potem okazuje się mocna i owocna: sprawia, że paralitycy chodzą (por. Dz 3, 1-10), przepędza duchy nieczyste (por. 5, 16). Ci, którzy niedawno drżeli ze strachu przed ludem i władzami, występują przeciwko tłumom zgromadzonym w świątyni i wzywają Sanhedryn (por. 4, 1-14). Piotr, którego strach przed oskarżeniami kobiety doprowadził do potrójnego zaparcia się (por. Mk 14, 66-72), zachowują się teraz jak skała", czego oczekiwał od niego Chrystus (por. 16, 18). A także inni, skłonni do tej pory do sporów powodowanych ambicją (por. Mk 9, 33), obecnie potrafią być sercem jednym i duszą jedną" i oddać wszystko na wspólną własność (por. Dz 4, 32). Oni, którzy w sposób tak niedoskonały i z takim z trudem uczyli się u Jezusa modlitwy, miłości, udania się na misję, obecnie prawdziwie się modlą, są prawdziwie misjonarzami, prawdziwie apostołami.

Takiego dzieła dokonał Duch Jezusa u Jego uczniów!

DUCH ŚWIĘTY, ŻYWA PAMIĘĆ CHRYSTUSA

5. To, co zdarzyło się wczoraj, trwa nadal we wspólnocie chrześcijańskiej dnia dzisiejszego. Dzięki działaniu Tego, który w sercu Kościoła jest żywą pamięcią" Chrystusa (por. J 14, 26), dochodzi do nas tajemnica paschalna i nas przemienia. Duch Święty za pomocą widzialnych, słyszalnych i namacalnych znaków w postaci Sakramentów pozwala nam zobaczyć, usłyszeć i dotknąć uwielbionego człowieczeństwa Zmartwychwstałego.

Tajemnica Zielonych Świątek, jako dar Ducha dla każdego, w sposób szczególny staje się rzeczywistością dzięki bierzmowaniu, które jest sakramentem chrześcijańskiego wzrostu i duchowej dojrzałości. W nim każdy wierny uzyskuje pogłębienie łaski chrzcielnej i w pełni włącza się we wspólnotę mesjańską i apostolską, będąc równocześnie utwierdzony" w owej zażyłości z Ojcem i Chrystusem, który chce mieć w nim świadka i współpracownika dzieła zbawienia. 

Duch Święty daje chrześcijaninowi, którego życie w przeciwnym razie podlegałoby jedynie wysiłkom, regułom, a także zewnętrznemu konformizmowi, uległość, wolność i wierność. On bowiem jest Duchem mądrości i rozumu, Duchem rady i męstwa, Duchem wiedzy i bojaźni Pańskiej" (Iz 11, 2). Jak bez Niego można by zrozumieć, iż brzemię Chrystusa jest słodkie a jarzmo Jego jest lekkie (Por Mt 11, 30)?

Duch Święty dodaje odwagi, pobudza do oglądania chwały Bożej w codziennym życiu i pracy. Nakłania do przeżywania tajemnicy Chrystusa w liturgii, do tego, aby całe życie było echem Słowa, w przekonaniu, że ono zawsze będzie miało coś nowego do powiedzenia; pomaga w oddaniu się na zawsze, mimo obawy o brak wytrwania, w podejmowaniu niebezpieczeństw i w usuwaniu barier, które oddzielają kultury od głoszenia Ewangelii, w niestrudzonej pracy na rzecz odnowy Kościoła, nie czyniąc się sędziami braci.

JEDNOŚĆ KOŚCIOŁA BOŻEGO

6. Pisząc do chrześcijan w Koryncie, Paweł kładzie nacisk na zasadniczą jedność Kościoła Bożego, niezrównaną organiczną jedność ciała ludzkiego w różnorodności jego członków.

Drodzy młodzi, to bezcenne doświadczenie jedności Kościoła w bogactwie jego różności przeżywacie, ilekroć gromadzicie się razem, zwłaszcza na sprawowaniu Eucharystii. Duch Święty nakłania ludzi do wzajemnego zrozumienia się i przyjęcia, do uznania się za dzieci Boże i za braci w drodze do tego samego celu, życia wiecznego, do rozmawiania tym samym językiem pomimo różnic kulturowych i rasowych.

Aktywnie i wielkodusznie uczestnicząc w życiu parafii, ruchów i stowarzyszeń, doświadczycie, jak charyzmaty Ducha będą wam pomagać w spotkaniu z Chrystusem, pogłębieniu zażyłości z Nim, w przeżywaniu i rozkoszowaniu się kościelną jednością.

Gdy mówimy o jedności, z bólem wspominamy obecną sytuację podziału między chrześcijanami. Dlatego właśnie ekumenizm stanowi jedno z priorytetowych i najpilniejszych zadań wspólnoty chrześcijańskiej: U schyłku obecnego tysiąclecia Kościół powinien zwrócić się z jeszcze żarliwszym błaganiem do Ducha Świętego, prosząc Go o łaskę zjednoczenia chrześcijan. [.] Wszyscy jednak jesteśmy świadomi, że osiągnięcie tego celu nie może być owocem wyłącznie ludzkich wysiłków, choć są one nieodzowne. Jedność jest w ostateczności darem Ducha Świętego. [.] Koniec drugiego milenium wzywa nas wszystkich do rachunku sumienia, a także do stosownych poczynań ekumenicznych" (Tertio Millennio Adveniente, 34). Również wam, drodzy młodzi powierzam tę troskę, tę nadzieję jako zaangażowanie i jako zadanie.

Duch Święty pobudza nadto misję ewangelizacyjną Kościoła. Przed wniebowstąpieniem Jezus powiedział Apostołom: Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi" (Dz 1, 8). Od tego czasu z pobudki Ducha Świętego uczniowie Jezusa nadal są obecni na drogach świata, by głosić wszystkim ludziom Słowo, które zbawia. Pośród sukcesów i upadków, pośród wielkości i nędzy, dzięki mocy Ducha, który działa w słabości ludzkiej, Kościół odkrywa cały zakres i odpowiedzialność swej powszechnej misji. Żeby móc ją spełnić, zwraca się także do was, do waszej wielkoduszności i waszej uległości Duchowi Bożemu.

STAWAĆ SIĘ ŚWIĘTYM

7. Dar Ducha aktualizuje i umożliwia wszystkim pełnienie dawnego przykazania Boga dla swego ludu: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan Bóg wasz" (Kpł 19, 2). Stanie się świętym wydaje się celem trudnym do osiągnięcia, zastrzeżonym dla wyjątkowych osób, albo dla tych, którzy chcą pozostać na marginesie życia i kultury swoich czasów. Stanie się świętymi jest natomiast darem i zadaniem zakorzenionym w chrzcie i bierzmowaniu, powierzonym wszystkim w Kościele, w każdym czasie, jest darem i zadaniem świeckich jak i osób zakonnych, kapłanów, dotyczącym sfery prywatnej jak i zaangażowania publicznego, w życiu poszczególnych osób, jak i rodzin i wspólnot.

Lecz w ramach tego wspólnego powołania, które wzywa wszystkich, by nie dostosowywali się do świata, lecz do woli Bożej (por. Rz 12,2), istnieją różne stany życia i różnorodne powołania i posłannictwa.

Dar Ducha leży u podstaw każdego powołania. Tkwi u korzeni kapłaństwa służebnego biskupa, prezbitera, diakona, którzy są w służbie życia kościelnego. On kształtuje i przysposabia ducha powołanych do życia o szczególnym poświęceniu, upodobniając ich do Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego. Z tego samego Ducha, który przez sakrament małżeństwa obejmuje i uświęca związek małżonków, czerpie siłę i oparcie posłannictwa rodziców powołanych do tworzenia rodziny, pierwszej i podstawowej komórki Kościoła. Darem Ducha Świętego karmią się liczne inne posługi - wychowania chrześcijańskiego i katechezy, opieki nad chorymi i ubogimi, promocji ludzkiej i praktyki miłosierdzia - zwrócone ku budowaniu i ożywianiu wspólnoty. W istocie wszystkim objawia się Duch dla wspólnego dobra" ( 1 Kor 12, 7).

BĄDŹCIE GOTOWI ODPOWIEDZIEĆ PANU, KTÓRY WAS WZYWA

8. Jest więc niezbywalnym obowiązkiem każdego szukanie i rozpoznawanie dzień po dniu drogi, na której Pan pozwala osobiście się spotkać. Drodzy przyjaciele, postawcie sobie poważne pytanie o swoje powołanie i bądźcie gotowi odpowiedzieć Panu, który was wzywa do zajęcia miejsca, przygotowanego wam od wieków.

Doświadczenie poucza, że w tym dziele rozpoznawania wielce pomocna jest postać kierownika duchowego: wybierzcie sobie osobę kompetentną i poleconą przez Kościół, która by was słuchała i towarzyszyła wam w drodze życia, która byłaby u waszego boku w momencie trudnych wyborów a także w chwilach radosnych. Kierownik duchowy pomoże wam rozpoznać natchnienia Ducha Świętego i czynić postępy na drodze wolności: wolności, którą zdobywa się przez walkę duchową (por. Ef 6, 13-17), którą żyje się ustawicznie i wytrwale.

Wychowanie do życia chrześcijańskiego nie ogranicza się do sprzyjania rozwojowi wewnętrznemu jednostki, chociaż wprowadzenie do życia w gruntownej i regularnej modlitwie pozostaje zasadą i podstawą budowli. Zażyłość z Panem, kiedy jest autentyczna, w sposób konieczny prowadzi do myślenia, wyboru i działania tak, jak myślał, wybierał i działał Chrystus, oddając się do Jego dyspozycji, by kontynuować zbawcze dzieło.

Życie duchowe", które styka nas z miłością Bożą i rysuje w chrześcijaninie obraz Jezusa, może przynieść lekarstwo na chorobę naszego wieku, nadmiernie rozwiniętego w technicznej racjonalności a niedorozwiniętego w postawie wobec człowieka, wobec jego oczekiwań, wobec jego tajemnicy. Pilną rzeczą jest odbudowanie wewnętrznego wszechświata, inspirowanego i podtrzymywanego przez Ducha Świętego, karmiącego się modlitwą i nastawionego na działanie tak, aby był dostatecznie mocny i mógł oprzeć się różnorakim sytuacjom, w których raczej wypada zachować wierność danemu planowi aniżeli dostosowywać się do obecnej mentalności.

OBLUBIENICA DUCHA ŚWIĘTEGO

9. W odróżnieniu od uczniów Maryja nie czekała na Zmartwychwstanie, by móc żyć, modlić się i działać w pełni Ducha. Magnificat wyraża całą modlitwę, całą żarliwość misyjną, całą radość w Kościele Zmartwychwstania i Zielonych Świątek (por. Łk 1, 46-55).

Kiedy, posuwając do końca logikę swojej miłości, Bóg przyjął w chwale nieba Maryję z ciałem i duszą, spełniła się ostateczna tajemnica: Ona, którą ukrzyżowany Jezus dał za Matkę umiłowanemu uczniowi (por. J 19, 26-27), odtąd żyje po macierzyńsku obecna w sercu Kościoła przy każdym z uczniów swego Syna i w sposób wyjątkowy uczestniczy w wiecznym wstawiennictwie Chrystusa dla zbawienia świata.

Jej, Oblubienicy Ducha Świętego, powierzam przygotowanie i obchody XIII Światowego Dnia Młodzieży, który tego roku przeżyjecie w kościołach lokalnych, przy swoich Pasterzach.

Do Niej, Matki Kościoła, wraz z wami zwracam się słowami świętego Ildefonsa z Toledo:

Proszę Cię, proszę, o Najświętsza Panno,
bym od tegoż Ducha otrzymał Jezusa,
przez któregoś sama Jezusa zrodziła.

Niech Jezus przyjmie moją duszę
za sprawą tegoż Ducha, przez którego Twoje ciało
poczęło samego Jezusa.

Obym kochał Jezusa w tym samym Duchu, 
w którym Ty Go wielbisz jako Pana
i oglądasz Go jako Syna"
(De virginitate perpetua Sanctae Mariae, XII: PL 96, 106).

Wszystkim z serca błogosławię

Watykan, 30 listopada 1997, pierwsza niedziela Adwentu
Joannes Paulus PP. II