Fragment książki "Wiara i przyszłość" Benedykta XVI

Kategoria: pp. Benedykt XVI

Utworzono: poniedziałek, 16, kwiecień 2018 16:41

"Z dzisiejszego kryzysu także i tym razem, wyłoni się jutro Kościół, który wiele stracił. Będzie mały, w dużym stopniu zaczynać będzie musiał zupełnie od nowa. Nie będzie mógł już prowadzić wielu dzieł, które powstały w czasach wysokiej koniunktury. Wraz ze zmniejszeniem liczby członków straci wiele przywilejów w społeczeństwie. W o wiele większym niż dotychczas stopniu stanie się zbiorowością, do której wstęp będzie jedynie wynikiem decyzji zainteresowanego. Jako zbiorowość mała będzie bardziej wymagać inicjatywy swych członków. Uzna również nowe formy swego urzędu, a chrześcijanom posiadającym powołanie nie odmówi święceń kapłańskich. W wielu mniejszych grupach wiernych lub w grupach społecznie ze sobą związanych spełniać się będzie w ten sposób normalna praca duszpasterska. Prócz tego, tak jak dotychczas, niezbędny będzie główny kapłan z urzędu. Ale przy wszystkich tych przypuszczalnych zmianach Kościół odnajdzie znów swą istotę w tym, co zawsze było jego treścią, w wierze w Boga w Trójcy Jedynego, w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który stał się człowiekiem, w pomoc ducha aż do końca. W wierze i modlitwie odnajdzie znów swą istotę i pojmie znowu sakramenty jako służbę Bożą, a nie jako problem ukształtowania liturgii.

Będzie to Kościół skierowany do wewnątrz, który nie obstaje przy swym politycznym mandacie i z lewicą flirtuje równie niewiele co z prawicą. Będzie to dla niego trudne. Proces krystalizowania i oczyszczania będzie go również kosztował wiele sił. Uczyni to go ubogim, pozwoli stać się Kościołem maluczkich. Proces ten będzie tym bardziej trudny, że rozstać się przyjdzie zarówno z sekciarską ograniczonością, jak i z pyszałkowatą samowolą. Można przewidzieć, że wszystko to wymagać będzie czasu. Proces ten będzie długi i męczący, tak jak bardzo daleka była przecież droga od fałszywego progresizmu u schyłku rewolucji francuskiej, progresizmu, w którym również wśród biskupów uchodziły za elegancję drwiny z dogmatów, a nawet dawano do zrozumienia, że istnienia Boga nie uważa się za pewne — do odnowy w XIX wieku. Ale po próbie, jaką będzie to rozdzielenie się, ze skierowanego do wewnątrz i uproszczonego Kościoła popłynie wielka siła. Albowiem ludzie całkowicie zaplanowanego świata będą niewypowiedzianie samotni. Jeśli Bóg wymknie się im zupełnie, doświadczą swego całkowitego straszliwego ubóstwa. Odkryją, że mała zbiorowość wierzących jest czymś całkiem nowym. Jako nadzieja, która jest im bliska, jako odpowiedź, o którą w ukryciu wciąż zapytywali. Tak więc wydaje mi się pewne, że przed Kościołem stoją czasy bardzo ciężkie. Jego właściwy kryzys jeszcze się prawie nie rozpoczął. Należy liczyć się z poważnymi wstrząsami. Jestem jednak również zupełnie pewny tego, co pozostanie na końcu: nie Kościół kultu politycznego, który już u Gobela okazał się niewypałem, lecz Kościół wiary. Nigdy już pewnie nie będzie on taką panującą nad społeczeństwem siłą, jaką był do niedawna. Rozkwitnie jednak na nowo i ukaże się ludziom jako ojczyzna, która daje im życie i nadzieję aż poza śmierć."