Akt doskonałego zaparcia się siebie i oddania się do rozporządzenia Bogu.

Kategoria: Stare modlitewniki

Akt doskonałego zaparcia się siebie i oddania się do rozporządzenia Bogu.
Ułożony przez śp. Bp. Łozińskiego (1922r.)

Boskie Serce Jezusa, Pana mego! Tyś umiłowało mię od początku. Nie było mnie, a Tyś z miłości stworzyło mię i zanimem się stał, poniosłoś za mnie mękę bolesną, konałoś w Ogrójcu i umarłoś za mnie na krzyżu. A od urodzenia mego, byłoś zawsze przy mnie, aby mię wspierać i przede mną prostowałoś drogę, a za mną szłoś, aby mię chronić od wszelkiego niebezpieczeństwa i złej przygody. I wołałoś na mnie, aby mnie do Siebie pociągnąć i pukałoś do drzwi duszy mojej (Apc. 3, 20), abym Ci otworzył.

A ja odpowiadałem na to wszystko głuchotą i lekceważeniem; brałem dary Twoje, ale odpłacałem Ci oziębłością, niewiernością i grzechami. I kiedy się nawracałem do Ciebie, bo nieskończone Miłosierdzie Twe przyjmowało mię zawsze, to tylko na krótko odstępowałem od złości swoich i byłem nie wytrwały w postanowieniach, któreś mi pomagało czynić: nie przebywała w opoczystym sercu moim pamięć o Twej dobroci, nie zdobywała go Boska Miłość Twoja!

I z przerażeniem widzę, jaką drogą szedłem!... Nie tylko trwogą napełnia mię myśl o karach, na jakie dawno już zasłużyłem, ile raczej boleścią ściśnięta jest dusza moja, gdy przypomni sobie, jak z Tobą postępowała, z Tobą, Bogiem moim, Panem, Ojcem i Przyjacielem, Stwórcą, Odkupicielem, Mistrzem i najczulszym Opiekunem moim. O, Serce mojego Jezusa, dajże mi łzy gorące, które by wypaliły oczy moje, co się za znikomością świata tego uganiały, a nie widziały Ciebie, cudów Twoich i Twojej piękności, —łzy, które by zmiękczyły i rozbudziły do życia sumienie me twarde i bezwstydne, — które by spaliły na proch dla Stóp Twoich niewdzięczne i bez czucia serce moje, — które by duszę moją obmyły z nieprawości, abyś od niej nie odwracał najświętszych oczu Twoich, o Boże mój, i aby ona śmiała swój wzrok wznieść do Ciebie.

O spojrzyj, Jezu najlepszy, na mnie tymi Boskimi oczami, które św. Piotra w jednej chwili do płaczu zmusiły, i tak jak jego, racz pytać: „czy mię miłujesz?” Czy Cię miłuję, mój Jezu, i czy Cię miłuję więcej niż inni? (J. 21. 15). Daj mi do ust te słowa, a uczynię je prawdziwymi, abym Ci z uczniem Twym mógł odpowiedzieć: „Panie, Ty wiesz, że Cię miłuję!" I niechże ta miłość tak przewyższa miłość innych ku Tobie, jak dotychczas przewyższały moje -winy i moje niewierności ich sprzeniewierzenia.
I daj mi, Panie, przez tę miłość należeć do Ciebie wyłącznie i całkowicie. Niech wszystkie uczynki moje będą doskonale zgodne z wolą Twoją; niech każda myśl moja szuka chwały Twojej, a wszystkie uczucia do Ciebie niech mię prowadzą; każde uderzenie serca mego niech będzie nowym aktem miłości ku Tobie... Całe życie moje niech doskonale odbija w sobie działanie Twej łaski...

Nic nie chcę dla siebie zatrzymać, żadnych pragnień zwracać do własnej przyjemności lub wygody. Oddaję Ci się do zupełnego rozporządzenia, z góry przyjmuję wszystkie kary, doświadczenia i krzyże, którymi zechcesz mię nawiedzić. Owszem, w nich właśnie będę poznawał świadectwo szczególnej Twej dla mnie łaskawości i miłosierdzia.

Daj mi, Panie, pracować i cierpieć dla Ciebie dużo i nieustannie. Pobłogosław mym wysiłkom i ofiarom, aby przynosiły najwięcej pożytku Kościołowi świętemu, krajowi, moim bliskim i całej ludzkości. Niech będą dla wszystkich ciągłą okazją i pobudką do wzrostu w cnotach, do dobrych uczynków i zbierania zasług...

Ale niech te owoce będą zakryte i przed mymi oczami i przed wzrokiem bliźnich moich; zewnętrznie niech mi się nic nie udaje, niech na każdym kroku spotykam trudności; niech będę narażony na nieustanne upokorzenia, śmiechy i sądy, i niech ludzie widzą tylko me niedołęstwo, głupotę i brak serca; bez zgorszenia niech poznają tylko niedbalstwa moje i grzechy; bez obrazy Twojej niech się stale odwracają ode mnie, i niech ja widzę, że dzieje się to sprawiedliwie.

Daj mi światło swoje, Ojcze mój najukochańszy, abym widział drogę, po której iść mam i nigdy z niej nie zbaczał i umiał innymi kierować. Ale nie nagradzaj wewnętrzną radością, że spełniani swój obowiązek, że zbieram zasługi, a postępuję w cnocie; niech mi się wydaje, że mnie ciemność ogarnia, i niech mię napełnia przygnębienie bez pociechy, bez świadomości, że jesteś przy mnie, abym dla Ciebie, dla Twojej chwały, nie dla zapłaty pracował. Niech widzę jednak wszystkie łaski i zmiłowania Twoje nade mną, abym mógł iść za ich głosem, dzięki Ci składać i upokarzać się. Niech też poznaję dokładnie me słabości, upadki i niegodziwości, abym ich unikał, zwalczał je, i aby ich widok utrzymywał mię w pokorze ducha.

Ofiaruję Ci się też na wszelkie zmartwienia i smutki, wszelkie bóle i dolegliwości ciała i proszę Cię o najdłuższe życie w takiej pokucie.

Niech zaś to wszystko czynię i znoszę za karę za me grzechy, za zmarnowane łaski, na wynagrodzenie za dane zgorszenia, za krzywdy bliźnich, których się stałem w jakikolwiek sposób przyczyną, za grzechy tych, co Cię nie znają, Miłości nieskończona, dla wysłużenia większych łask tym, którym obowiązany jestem lub chciałbym być pożytecznym, i dla większego podobieństwa z Tobą, który za mnie raczyłeś złości całego świata dźwigać na sobie i przed Ojcem swym stać w postaci grzesznika i od Niego, umierając na krzyżu, być opuszczonym, (Mt.27. 46).

Ale o jedno Cię błagam, mój Jezu najdroższy i najukochańszy: abym w tym wszystkim ani na chwilę od Ciebie się nie odwrócił, nie osłabł w woli i w pracy dla Ciebie, nie cofnął nigdy swej ofiary; abym trwał w nieustannym dziękczynieniu, abym żadnej łaski Twej nie zmarnował i wciąż wewnętrznie wzrastał w miłości ku Tobie i bliźnim, w miłości cierpień i poniżeń dla Ciebie, w nadziei posiadania Cię na wieki, dla doskonałego chwalenia Cię wiecznie, abym był zawsze na zewnątrz pełen pogody i spokoju, a wewnętrznie czuł ten spokój nie dla swej ulgi, ale ile potrzeba dla doskonałości mej ofiary i dla gotowości przyjęcia z radością z rąk Twoich nawet wyroku potępienia wiekuistego, jeśliby to miało służyć ku większej chwale Twojej.

Ile zaś razy zmęczony będę błagał o ulgę lub pociechę, będzie to tylko prośbą o siłę wewnętrzną, abym pod doświadczeniem nie upadł, i w tym kierunku tylko racz jej, Panie, wysłuchać.

O Boże mój, wiem, że ofiara, którą tu składam, jest wielka, nad siły moje. Ale Tobie ją składam, Ojcu memu, który mię zna i kocha i wie, czego się można i trzeba od swego stworzenia i dziecka domagać, a nigdy nie nałoży ciężaru nad siły. Z całym spokojem u nóg Twoich składam lu, na co mię stać, co jest niczym wobec Ciebie, ale co wystarcza Twemu Sercu, pragnącemu jedynie miłości naszej, aby na nas zlewać przeobfite łaski swoje. To też w zamian o to Cię błagam, abyś wejrzał na mnie, nędzarza, Boskim Sercem Twoim i raczył przyjąć ofiarę, którą składam, mając na celu jedynie chwałę Twą, uczczenie Matki Twojej Najświętszej i wszystkich niebian i większy pożytek Twego Kościoła na ziemi.

Moją Matkę Najświętszą, Anioła Stróża mego, Patronów moich i cały Dwór Niebieski błagam, aby byli świadkami mojej ofiary i nieustającymi za mnie marnego Orędownikami przed Boskim Majestatem Twego Najsłodszego Serca, o Jezu! Panie, pozwól mi całkowicie do Ciebie należeć!

Da mihi, Domine, contemni et pati pro Te! Amen.

za: Akt doskonałego zaparcia się siebie i oddana się do rozporządzenia Bogu (1922r.)