Najważniejsze przykazanie - Kochaj!

Kategoria: W świecie ducha czy ciała: moje zdania i uwagi

Utworzono: wtorek, 17, październik 2017 10:35

Miłość AGAPE to "najwyższa forma miłości, zwłaszcza miłość braterska, dobroczynność, miłość Boga do ludzi i ludzi do Boga". Do takiej miłości nadprzyrodzonej wzywa nas Bóg, który jest miłością. Musimy pamiętać, że "u początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś wielkiej idei, jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę, a tym samym decydujące ukierunkowanie." (Deus caritas est, nr 1).

Cnota miłości to dar, dzięki któremu jesteśmy w stanie w pełni kochać Boga i bliźniego (KKK 1822nn).  "Miłość Boga wobec nas jest sprawą zasadniczą dla życia i niesie ze sobą decydujące pytania o to, kim jest Bóg i kim my jesteśmy" (Deus caritas est, nr 2). Przykazanie miłości staje się zatem zasadniczym wyrazem bycia chrześcijaninem (Mt 22, 35-40; J 13, 34). Rozciąga się ono na przebaczenie winnym i miłość nieprzyjaciół (KKK 1931-1932). Z miłością wiąże się nierozerwalnie odpowiedzialność. 

"Bóg pierwszy nas umiłował ..."  (1 J, 4nn) i dlatego nasza miłość do Niego jest odpowiedzią na ten dar.  Jeśli więc ktoś mówi "nie wierzę w miłość" (w rozumieniu AGAPE) to jest to jakiś sygnał, że z wiarą w Boga jest słabo. Bo prawdziwa i owocna wiara w Boga, który jest miłością, zawsze wyraża się w naszych postawach i czynach. Nie jest ona nigdy abstrakcyjna, teoretyczna. Wierzę, to znaczy kocham Boga, modląc się, przebaczając, będąc miłosiernym, ... Gdy nie czynię tego, to moja deklaracja "wierzę w Boga" jest pustym sloganem, jest "wiarą szatana" (Jk 2, 19) - czyli wiem, że Bóg jest (albo dopuszczam Jego istnienie), ale Go nie kocham, nie mam z Nim więzi, nic mnie z Nim nie łączy. 

Krótka definicja bycia katolikiem - to pytanie na ile znasz Pismo Święte oraz Katechizm Kościoła Katolickiego (całe nauczanie Kościoła)? Oraz o to, jak nimi żyjesz na co dzień - jak wcielasz je w życie. 

Hymn o miłości (1 Kor 13, 1-13)

Biblia Tysiąclecia 

(1) Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca  albo cymbał brzmiący. (2) Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił. a miłości bym nie miał, byłbym niczym. (3) I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał. (4) Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; (5) nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; (6) nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. (7) Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. (8) Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. (9) Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. (10) Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe. (11) Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. (12) Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. (13) Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość.

Biblia Paulistów

(1) Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się miedzią brzęczącą lub dźwięczącymi cymbałami. (2) Gdybym posiadał dar prorokowania i poznał wszystkie tajemnice i wszelką wiedzę, a wiarę miałbym taką, że góry bym przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. (3) Gdybym też innych nakarmił wszystkim, co posiadam, i szczycił się, że wydałem własne ciało, a miłości bym nie miał, niczego bym nie zyskał. (4) Miłość jest cierpliwa, szlachetna, miłość nie zazdrości, nie przechwala się, nie jest zarozumiała, (5) nie postępuje nieprzyzwoicie, nie szuka siebie, nie wybucha gniewem, nie liczy doznanych krzywd, (6) nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz raduje się prawdą. (7) Wszystko wytrzymuje, wszystkiemu wierzy, wszystkiemu ufa, wszystko przetrwa. (8) Miłość nigdy się nie kończy. Inaczej niż dar prorokowania, który ustanie, języki, które zanikną, czy wiedza, której zabraknie. (9) Tylko po części poznajemy i po części prorokujemy. (10) A kiedy nadejdzie to, co doskonałe, zaniknie to, co częściowe. (11) Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, myślałem jak dziecko, rozumowałem jak dziecko. Gdy stałem się człowiekiem dojrzałym, wyzbyłem się tego, co dziecięce. (12) Teraz widzimy niewyraźnie jak w zwierciadle, potem będziemy oglądać twarzą w twarz. Teraz poznaję po części, potem poznam tak, jak sam zostałem poznany. (13) Teraz więc trwają wiara, nadzieja i miłość - te trzy. Z nich zaś największa jest miłość.

Biblia Poznańska

(1) Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się miedzią dźwięczącą lub cymbałem brzmiącym. (2) Gdybym posiadał dar przemawiania z natchnienia Bożego i znał wszystkie tajemnice, i posiadł wszelką wiedzę, i wiarę miał taką, żebym mógł góry przenosić, a miłości bym nie miał, niczym jestem. (3) Gdybym cały swój majątek rozdał na żywienie ubogich i własne ciało wydał na spalenie, a miłości bym nie miał, nic mi nie pomoże. (4) Miłość jest cierpliwa, uprzejma jest. Miłość nie zazdrości, nie przechwala się, nie unosi się pychą, (5) nie zachowuje się nietaktownie, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, (6) nie pamięta złego, nie cieszy się z nieprawości, lecz raduje się z triumfu prawdy. (7) Miłość wszystko znosi, każdemu wierzy, każdemu ufa, wszystko przetrzyma. (8) Miłość nigdy nie ustaje, chociaż dar przemawiania z natchnienia Bożego zaniknie, chociaż dar modlenia się w obcych językach przeminie, chociaż wiedzy zabraknie. (9) Niedoskonała jest nasza wiedza, niedoskonałe nasze przemawianie z natchnienia Bożego. (10) Gdy przyjdzie życie doskonałe, niedoskonałe zniknie. (11) Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, myślałem jak dziecko, rozumowałem jak dziecko. Gdy stałem się dojrzałym człowiekiem, pozbyłem się cech dziecinnych. (12) Teraz widzimy niejasno jak w zwierciadle, potem zobaczymy bezpośrednio - twarzą w twarz. Teraz poznaję częściowo, potem poznam [całkowicie], tak jak sam jestem poznany. (13) Teraz ważne są trzy rzeczy: wiara, nadzieja, miłość. A z nich największa jest miłość.