Wakacyjne Duchowe Zamyślenie: XVI Niedziela zwykła (18.07.2021), Rok B

Kategoria: Zamyślenie nad Słowem 2021

UWAGA - trwają wakacje! Dlatego nagrania homilii czy rozważania, pojawiać się będą na stronie nieregularnie i sporadycznie. Jest to związane z wyjazdami np. rekolekcje oazowe, urlopem. Tak więc jeśli coś się pojawi, to z przedrostkiem "wakacyjne". Do regularności wrócę po wakacjach (choć moje rozważania i homilie są słuchane/czytane w znikomej liczbie). Zachęcam natomiast do regularnego śledzenia nauczania papieskiego oraz innych budujących nauczań w internecie, aby dobrze przygotować się do liturgii niedziel wakacyjnych.

Wrogość! To nie jest chrześcijańska normalność. Zgodą na działanie łaski Bożej w naszych sercach jest to, że będzie jej (wrogości, nienawiści, zawiści, odwetu) coraz mniej, że nigdy nie stanie się ona cnotą (powodem do dumy). Jeżeli nie pozwolimy Jezusowi zniszczyć w nas muru jakim jest wrogość, to ostatecznie wrogość zniszczy nas. 

Do przemyślenia: Czy w moim sercu nie ma czasem muru, którym jest wrogość?
Czy pozwalam, aby Boża łaska mnie kształtowała?

Homilia z Mszy św. o 8.00:

Homilia z Mszy św. o 19.00:

Dzisiejsze czytania: Jr 23, 1-6; Ps 23(22), 1b-3a. 3b-4. 5. 6; Ef 2, 13-18; J 10, 27; Mk 6, 30-34

"Franciszek apeluje o „ekologię serca”" - Anioł Pański z pp. Franciszkiem - 18.07.2021r.

Inspirujące rozważanie (niedziela):

Niedzielne rozważania z "Gościa Niedzielnego"

Lectio divina i homilia na stronie biblista.pl

Stacja7.pl - Jutro niedziela

ks. Wojciech Węgrzyniak - medytacja

Szkoła Słowa Bożego - Rozważania niedzielne Rok B

Szkoła Formacji Duchowej - lectio divina, echo Słowa, skrutacja

Ubogacające komentarze

i homilie:

Anioł Pański z pp. Franciszkiem

18 lipca 2021 r.

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Postawa Jezusa, którą obserwujemy w Ewangelii dzisiejszej liturgii (Mk 6, 30-34), pomaga nam uchwycić dwa ważne aspekty życia. Pierwszym z nich jest odpoczynek. Do apostołów powracających z trudów misji i z entuzjazmem opowiadających o tym, czego dokonali, Jezus kieruje z czułością zachętę: „pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco” (w. 31). Zachęca do odpoczynku.

Czyniąc to, Jezus daje nam cenną lekcję. Chociaż cieszy się, widząc swoich uczniów szczęśliwych z powodu cudów przepowiadania, nie skupia się na komplementach i pytaniach, ale jest zaniepokojony ich znużeniem fizycznym i wewnętrznym. A dlaczego to czyni? Ponieważ chce ich przestrzec przed niebezpieczeństwem, które zawsze czyha także na nas: niebezpieczeństwem wciągnięcia się w gorączkowość działania, popadania w pułapkę aktywizmu, w którym najważniejsze są wyniki, jakie osiągniemy i poczucie, że jesteśmy absolutnie głównymi postaciami. Jakże często zdarza się to także w Kościele: jesteśmy zajęci, spieszymy się, myślimy, że wszystko zależy od nas i w końcu grozi nam, że pominiemy Jezusa i powrócimy do stawiania siebie stale w centrum. Dlatego zaprasza On swoich uczniów, aby odpoczęli nieco na pustkowiu, wraz z Nim. Nie jest to tylko odpoczynek fizyczny, ale jest to także odpoczynek serca. Bo nie wystarczy „wyciągnąć wtyczkę”, trzeba naprawdę odpocząć. A jak się to czyni? Żeby to uczynić, musimy powrócić do sedna rzeczy: zatrzymać się, zamilknąć, pomodlić się, aby nie przechodzić z wyścigu pracy do pośpiechu wakacji. Jezus nie uchylał się od potrzeb rzesz, ale każdego dnia, przed wszystkim innym, skupiał się na modlitwie, w milczeniu, w zażyłości z Ojcem. Jego czuła zachęta - wypocznijcie nieco - powinna nam towarzyszyć: wystrzegajmy się, bracia i siostry pogoni za wydajnością, powstrzymajmy szaleńczą gonitwę, która dyktuje nam nasze plany dnia. Uczmy się zatrzymywać, wyłączać telefony komórkowe, kontemplować przyrodę, regenerować się w dialogu z Bogiem.

Ewangelia mówi nam jednak, że Jezus i uczniowie nie mogą odpocząć tak, jak by tego chcieli. Ludzie znajdują ich i zbiegają się ze wszystkich stron. Wtedy Pana ogarnęło współczucie. Oto drugi aspekt: współczucie, które jest stylem Boga. Bożym stylem jest bliskość, współczucie i czułość. Ileż razy w Ewangelii, w Biblii, znajdujemy to wyrażenie: „ulitował się”. Jezus wzruszony poświęca się ludowi i ponownie naucza (por. w. 33-34). Wydaje się to być sprzecznością, ale w rzeczywistości tak nie jest. Bowiem tylko serce, które nie daje się ponieść pośpiechowi, jest zdolne do wzruszenia, to znaczy do tego, by nie dać się pochłonąć samym sobą i sprawom do załatwienia, a dostrzec innych, ich zranienia, ich potrzeby. Współczucie rodzi się z kontemplacji. Jeśli nauczymy się prawdziwie odpoczywać, staniemy się zdolni do prawdziwego współczucia; jeśli będziemy pielęgnować spojrzenie kontemplacyjne, będziemy wykonywać nasze zajęcia bez pazerności tych, którzy chcą wszystko posiadać i konsumować; jeśli będziemy trwali w kontakcie z Panem i nie znieczulimy najgłębszej części nas samych, rzeczy do zrobienia nie będą miały mocy odebrania nam tchu i pożarcia nas. Potrzebujemy „ekologii serca”, na którą składają się odpoczynek, kontemplacja i współczucie. Wykorzystajmy do tego okres letni!

A teraz, módlmy się do Matki Bożej, która pielęgnowała milczenie, modlitwę i kontemplację, i która zawsze z czułym współczuciem odnosi się do nas, swoich dzieci.

za: papiez.wiara.pl, podkreślenia moje.