Duchowe Zamyślenie: Środa Popielcowa - Popielec (22.02.2023), Rok A

Kategoria: Zamyślenie nad Słowem

Czas - to chyba największa wartość tego świata. Dzisiejszy dzień przypomina nam jak bardzo jest ulotny. Jak ten popiół. Rok temu "hosanna" z Niedzieli Palmowej  a w tym roku "prochem jesteś i w proch się obrócisz". W domyśle warto wspomnieć ten fragment z pogrzebu "ale Pan wskrzesi cię w dniu ostatecznym, żyj w pokoju". Pamiętajmy o tym, co jest perspektywą Wielkiego Postu. Perspektywą jest życie - Jezus, który jest życiem. Przyjmijmy duchowe lekarstwo na pustkę naszego serca - modlitwę, post, jałmużnę - drogi przybliżenia się do Boga. Wielki Post to szczególny czas nawracania się ze swoich grzechów, nie cudzych. Nawróćmy się do Boga CAŁYM naszym sercem. Dobrego czasu Wielkiego Postu.

Dzisiaj rozpoczynamy Wielki Post, 40-dniowy okres przygotowania się do świąt Zmartwychwstania Pańskiego, aby przeżyć owocnie czas Paschy. Na każdej Mszy św. obrzęd posypania głów popiołem.

W tym dniu (z kanonami 1251-1252 Kodeksu Prawa Kanonicznego) obowiązuje post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden do syta dla wszystkich pomiędzy 18 a 60 rokiem życia) oraz powstrzymywanie się od pokarmów mięsnych (dotyczy wszystkich, którzy ukończyli 16 rok życia).

Dziś podczas audiencji ogólnej papież powiedział do Polaków: "Módlmy się wspólnie o pokój!". Warto zatem wrócić motywacją do zeszłorocznej prośby pp. Franciszka w której zapraszał nas do podjęcia postu i modlitwy w intencji pokoju.

22 lutego 2023 roku przypada 92. rocznica objawienia się Jezusa Miłosiernego św. s. Faustynie Kowalskiej, w obrazie „Jezu ufam Tobie”. Było to w 1931 roku Płocku, w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia na Starym Rynku.

Skąd wzięły się Środa Popielcowa i Wielki Post? -> Wielki Post w pierwszych wiekach chrześcijaństwa (radiomaryja.pl)

Modlitewnie ze starych modlitewników: [Modlitwy w Popielec].

Homilia z Mszy św. o 8.00:

Link do homilii na moim kanale YT @PanemJEZUS:
[https://www.youtube.com/watch?v=ykKdOjJkQz8]

Homilia z Mszy św. o 19.30:

Link do homilii na moim kanale YT @PanemJEZUS:
[https://www.youtube.com/watch?v=3Rnssxg1isY]

Dzisiejsze czytania: Jl 2, 12-18; Ps 51(50), 3-4.5-6b.12-13.14 i 17; 2Kor 5, 20–6, 3; Ps 95(94), 8a.7d; Mt 6, 1-6.16-18

#MODLITWA: "Panie, nasz Boże, daj nam przez święty post zacząć okres pokuty, * aby nasze wyrzeczenia umocniły nas do walki ze złym duchem. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków". #Amen.

[Homilia pp. Franciszka podczas Mszy św. w Środę Popielcową w Bazylice św. Sabiny w Rzymie. ] 

"Środa Popielcowa. Poświęcenie popiołu jest obrzędem początkowym. Jest to początek drogi chrześcijan przez Wielki Post. Pomiędzy Środą Popielcową a Zmartwychwstaniem są jeszcze dwie tajemnice, których nie można pominąć. To spotkanie z Chrystusem, który dotyka człowieka i mówi: odpuszczają ci się grzechy, i spotkanie z tajemnicą ciała i krwi Chrystusa, albowiem było to jedyne ciało, które nie rozsypało się w proch. Dlatego my z tym Chrystusowym ciałem musimy zawrzeć nierozerwalne przymierze, gdyż Ono jest, jak mówił św. Paweł, ziarnem naszej nieśmiertelności i zarazem naszego zmartwychwstania".

Bł. ks. Jerzy Popiełuszko
za: (ks. Jan Sochoń, Dotknięcie Boga, myśli, modlitwy, wywiady, Warszawa 2000) 

Przy takim Bogu zmieniać się na lepsze, nawracać, to pragnienie serca.
Refleksja na dziś - Nawrócenie - liturgia.wiara.pl  17.02.2021

"Droga Wielkiego Postu jest wyjściem z niewoli ku wolności. (...) Drogę powrotną do Boga utrudniają nasze niezdrowe przywiązania, powstrzymują ją zwodzące pęta nałogów, fałszywe zabezpieczenia pieniędzy i pozorów, paraliżujące narzekanie człowieka czującego się ofiarą. (...) Popiół na naszych głowach przypomina nam, że jesteśmy prochem i w proch się obrócimy. Ale na ten nasz proch Bóg tchnął swojego Ducha życia. Nie możemy zatem żyć, goniąc za prochem, za rzeczami, które są dziś, a jutro znikną. Powróćmy do Ducha, Dawcy życia, do Ognia" - homilia pp. Franciszka wygłoszona w Środę Popielcową 2021 w Bazylice Watykańskiej.

Wehikuł czasu:

[Duchowe Zamyślenie: Środa Popielcowa - Popielec (2.03.2021), Rok C] [Duchowe Zamyślenie: Środa Popielcowa - Popielec (17.02.2021), Rok B] [Duchowe Zamyślenie: Popielec (26.02.2020), Rok A] [Duchowe Zamyślenie: Środa Popielcowa (06.03.2019), Rok C ] [Popielec 2018] [Duchowe Zamyślenie: Środa Popielcowa (01.03.2017) ] [Duchowe zamyślenie: Popielec (10.02.2016) Rok "C"] [Duchowe zamyślenie: Środa Popielcowa (18.02.2015) Rok "B"] [Duchowe zamyślenie: Środa Popielcowa (5.03.2014) Rok "A"].

  Czytelnia:

• "Powróćmy do Boga" - Homilia pp. Franciszka wygłoszona w Środę Popielcową 2021 w Bazylice Watykańskiej.
• "Modlitwa, post, uczynki miłosierdzia: oto droga na pustyni wielkopostnej" -  pp. Franciszek w środowej katechezie 26.02.2020 r.
• "Potrzebujemy oczyszczenia z prochu, który osiada na sercu" - Homilia pp. Franciszka wygłoszona w Środę Popielcową 2020 w Bazylice św. Sabiny.
• Dariusz Kowalczyk SJ - Powstanie z popiołów - Idziemy nr 6/2013.
  
• Czy Wielki Post to naprawdę 40 dni? Rozmawiamy z liturgistą o Popielcu i przygotowaniu do Wielkanocy z ks. dr. Andrzejem Dudkiem, liturgistą diecezji tarnowskiej.
• Bp Lechowicz na Wielki Post: Warto zaprzyjaźnić się ze Słowem Bożym

Ubogacające komentarze

Katecheza wielkopostna: Osiem duchów zła.

Tomasz Łakomczyk OFMCap

Homilia papieża Franciszka  w Środę Popielcową

22 lutego 2023 r.

wygłoszona podczas Mszy św. w Środę Popielcową w Bazylice św. Sabiny w Rzymie

„Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia” (2 Kor 6,2). Tym zdaniem apostoł Paweł pomaga nam wejść w ducha okresu wielkopostnego. Wielki Post rzeczywiście sprzyja temu, żeby powrócić do spraw zasadniczych, aby ogołocić się z tego, co nas obciąża, aby pojednać się z Bogiem, aby na nowo rozpalić ogień Ducha Świętego, który mieszka ukryty pośród popiołów naszego kruchego człowieczeństwa. Jest to czas łaski, aby wprowadzić w życie to, o co Pan prosił nas w pierwszym wersecie usłyszanego Słowa: „Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem” (Jl 2, 12).

Właśnie obrzęd posypania głów popiołem wprowadza nas w tę drogę powrotu i kieruje do nas dwie zachęty: abyśmy powrócili do prawdy o nas samych oraz powrócili do Boga i do braci.

Po pierwsze, powrót do prawdy o sobie samych. Popiół przypomina nam, kim jesteśmy i skąd pochodzimy, prowadzi nas z powrotem do podstawowej prawdy o życiu: tylko Pan jest Bogiem, a my jesteśmy dziełem Jego rąk. My mamy życie, podczas gdy On jest życiem. On jest Stwórcą, podczas gdy my jesteśmy kruchą gliną, kształtowaną Jego rękoma. Pochodzimy z ziemi i potrzebujemy nieba, Jego. Z Bogiem zmartwychwstaniemy z popiołów, ale bez Niego jesteśmy prochem. Pochylając z pokorą głowy, by przyjąć popiół, przywołajmy następnie w pamięci naszych serc tę prawdę: pochodzimy od Pana, należymy do Niego. On bowiem „ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia” (Rdz 2,7). To znaczy, że istniejemy, ponieważ On tchnął w nas tchnienie życia. I jako czuły i miłosierny Ojciec, On również przeżywa Wieli Post ponieważ nas pragnie, czeka na nas, oczekuje naszego powrotu. I zawsze nas zachęca, abyśmy nie rozpaczali, nawet gdy upadamy w proch naszej słabości i grzechu, ponieważ „Wie On, z czego jesteśmy utworzeni, pamięta, że jesteśmy prochem” (Ps 103, 14). Usłyszmy to jeszcze raz: pamięta, że jesteśmy prochem. Bóg to wie. Natomiast my często o tym zapominamy, myśląc, że bez Niego jesteśmy samowystarczalni, silni, niezwyciężeni.

Wielki Post jest zatem czasem przypominania sobie, kto jest Stwórcą, a kto stworzeniem, aby obwieścić, że tylko Bóg jest Panem, wyzbycia się żądania samowystarczalności i obsesji stawiania siebie w centrum, do bycia prymusem, myślenia, że wyłącznie dzięki naszym zdolnościom możemy być bohaterami życia i przemieniać otaczający nas świat. To czas sprzyjający, byśmy się nawrócili, abyśmy zmienili spojrzenie przede wszystkim na siebie, żeby spojrzeć w głąb nas samych: jak wiele rozproszeń i powierzchowności odciąga nas od tego, co istotne, jak wiele razy skupiamy się na naszych zachciankach lub na tym, czego nam brakuje, oddalając się od centrum naszego serca, zapominając o ogarnięciu sensu naszego bycia w świecie. Wielki Post jest czasem prawdy, aby zrzucić maski, które nosimy na co dzień chcąc wydawać się doskonałymi w oczach świata; aby walczyć, jak powiedział nam Jezus w Ewangelii, z fałszem i obłudą: nie z fałszem i obłudą innych, lecz z naszym fałszem i obłudą.

Jest jednak drugi krok: popiół zaprasza nas również, byśmy powrócili do Boga i do braci. Jeśli bowiem powracamy do prawdy o tym, kim jesteśmy i zdajemy sobie sprawę, że nasze „ja” nie wystarcza samo w sobie, to odkrywamy, że istniejemy tylko poprzez relacje: pierwotną relację z Panem i żywotne relacje z innymi. Tak więc popiół, który otrzymujemy na nasze głowy tego wieczoru, mówi nam, że każde żądanie samowystarczalności jest fałszywe i że bałwochwalstwo własnego „ja” jest destrukcyjne i zamyka nas w klatce samotności. Natomiast nasze życie jest przede wszystkim relacją: otrzymaliśmy je od Boga i od naszych rodziców, i możemy zawsze je odnawiać i regenerować dzięki Panu i tym, których stawia obok nas. Wielki Post jest okresem sprzyjającym ożywieniu naszej relacji z Bogiem i z innymi: aby otworzyć się w milczeniu na modlitwę i wyjść z twierdzy naszego zamkniętego „ego”, zerwać łańcuchy indywidualizmu i odkryć na nowo, poprzez spotkanie i słuchanie, tych, którzy codziennie idą obok nas i nauczyć się  miłować ich na nowo jako brata czy siostrę.

Bracia i siostry, jak można to osiągnąć? Aby odbyć tę drogę – powrotu do prawdy o sobie, powrotu do Boga i do innych – jesteśmy zachęceni do przejścia trzech wielkich dróg: jałmużny, modlitwy i postu. Ale, jak słyszeliśmy w Ewangelii, Jezus nas przestrzega: nie chodzi o obrzędy zewnętrzne, ale o gesty, które muszą wyrażać odnowę serca. Jałmużna nie jest szybkim gestem dla oczyszczenia sumienia, ale dotknięciem własnymi rękami i łzami cierpienia ubogich; modlitwa nie obrzędowością, lecz  dialogiem prawdy i miłości z Ojcem; post nie jest jedynie dobrym uczynkiem, ale wymownym gestem przypominającym naszemu sercu, co się liczy, a co przemija. Jezusowe „napomnienie zachowuje także dla nas swoją zbawienną moc: zewnętrznym gestom musi zawsze odpowiadać szczerość ducha i konsekwencja w działaniu. Po cóż bowiem rozdzierać szaty, jeśli serce pozostaje dalekie od Pana, a zatem od dobra i sprawiedliwości?” (BENEDYKT XVI, Homilia w Środę Popielcową, 1 marca 2006). Zbyt często jednak nasze gesty i obrzędy nie dotykają życia, nie czynią prawdy. Być może dokonujemy ich tylko po to, aby być podziwianym przez innych, aby zyskać aplauz, aby przypisać sobie zasługi. Pamiętajmy, że w życiu osobistym, podobnie jak w życiu Kościoła, nie liczą się zewnętrzne pozory, ludzkie oceny i sympatia świata; liczy się tylko spojrzenie Boga, który odczytuje w nim miłość i prawdę.

Jeśli pokornie stawiamy się pod Jego spojrzeniem, to jałmużna, modlitwa i post nie pozostają gestami zewnętrznymi, lecz wyrażają to, kim jesteśmy naprawdę: dziećmi Bożymi i braćmi między sobą. Jałmużna, dobroczynność, będzie przejawem naszego współczucia dla potrzebujących, pomagając nam powrócić do innych. Modlitwa da wyraz naszemu wewnętrznemu pragnieniu spotkania z Ojcem, powodując, że do Niego powrócimy. Post będzie ćwiczeniem duchowym, aby radośnie wyrzec się tego, co zbędne i co nas obciąża, aby stać się wewnętrznie bardziej wolnymi i powrócić do prawdy o sobie.

Drodzy bracia i siostry, pochylmy głowy, przyjmijmy popiół, uczyńmy nasze serca lekkimi. Wyruszmy w miłości: dano nam czterdzieści sprzyjających dni, abyśmy przypomnieli sobie, że świat nie powinien być zamknięty w ciasnych granicach naszych potrzeb osobistych, i abyśmy na nowo odkryli radość nie w rzeczach, które można zgromadzić, ale w trosce o tych, którzy są w potrzebie i utrapieniu. Wyruszmy w drogę w modlitwie: mamy czterdzieści dogodnych dni, aby na nowo dać Bogu prymat w naszym życiu, aby wejść w dialog z Nim całym sercem, a nie w krótkich chwilach. Wyruszmy w drogę poszcząc: mamy czterdzieści sprzyjających dni, aby odnaleźć siebie, okiełznać dyktaturę wiecznie wypełnionych planów, spraw do załatwienia, roszczeń coraz bardziej powierzchownego i uciążliwego ego, i wybrać to, co się liczy.

Nie zmarnujmy łaski tego świętego okresu: wpatrujmy się w Krucyfiks i chodźmy, odpowiadajmy szczodrze na mocne wezwania Wielkiego Postu. Na końcu tej drogi spotkamy z większą radością Pana życia, jedynego, który sprawi, że powstaniemy z naszych popiołów.

za: radiomaryja.pl, podkreślenia moje.