Modlitwy polskiego emigranta

Kategoria: Stare modlitewniki

Utworzono: piątek, 26, sierpień 2022 12:30

Modlitwy polskiego emigranta

 Modlitewnik dla emigrantów i Polonii zagranicznej

  [Modlitwa na obczyźnie] [A. B. C. Polaka pielgrzyma.] [Modlitwa wygnańców.] [Modlitwa ojca, dziecka, zrodzonego na wygnaniu.]  [Modlitwa w oddaleniu od Rodziców.] [Modlitwa emigrantów. (XIXw)] [Oddanie się Bogu.]

  Modlitwa na obczyźnie

Panno Przeczysta, Tyś Boga powiła
Jako Człowieka, jedynego Syna.
Jesteś Mu bliska i tak bardzo miła,
Jak tylko może być Macierz jedyna.

Kogoż miłuje On więcej nad Ciebie,
Poza Swym Ojcem, Bogiem Wszechmogącym
Wziął Cię do niebios, by mieć bliżej Siebie
I, razem z Tobą, pomagać cierpiącym.

Ty jesteś Matką, także nam — Twych dzieci,
Niegodnych Twojej miłości bez miary:
Choć nam, czasami, łza smutku zaświeci,
Warciśmy częściej — nie łaski, lecz kary.

Co tkwi w nas samych, mówią serca, twarze,
Dusze wyniesione — o Matko jedyna ! —
Ślące modlitwy korne przed ołtarze
Twoje, Panienko — i Twojego Syna.

Bezmierną ufność pokładamy w Tobie,
Boś Ty przystanią w każdej życia chwili
Dla nas — Twych dzieci, pragnących o sobie
Wszystko powiedzieć — byśmy szczerzy byli.

Bardzośmy smutni, Panienko jedyna !
Z dala od matek, naszych żon i dzieci,
Błagamy dzisiaj, uproś Twego Syna,
Niech promień łaski nad nami zaświeci.

Ufamy Tobie, Matko z Częstochowy,
Która cudami jaśniałaś przez wieki,
Wierząc dziś mocno, w prośbie chyląc głowy,
Że wolność Polski, Twój cud, niedaleki.

za: Nabożeństwo do Matki Boskiej.(broszura wojenna) (1941r.)

  A. B. C. Polaka pielgrzyma.

Obyż ta drobna moja księga,
"Pielgrzymie polskie a. b. c.",
Mogła być sercom jak przysięga:
To zrobić mogę, muszę, chcę.

Ani nas skusi zagon żyzny,
Ani nas cudze słowo zmami:
Bo my powrócim do Ojczyzny,
By ostać w Polsce — Polakami.

Będziem, jak one ptaki Boże,
Tęskniące długo na wyraju,
Ponad łez morze i krwi morze
Wracać na gniazda swe — do Kraju.

Choć był daleki szlak odlotu,
Kędyśmy rzeszą szli tutaczą,
Ale nie zmylim dróg powrotu,
Bo je nam bratnie krzyże znaczą.

Ćmi nam się w oczach szlak wygnania
Świeżemi groby — i — dawnemi:
Krzyżowe Stacje z Polskiej ziemi
Przez męki wiek — do Zmartwychwstania.

Dziedzino nasza praojcowa.
Piastowska chato, czarna rolo,
Niech się w nas pamięć twoja chowa,
Jako talizman przed złą dolą!

Echo twe w sercu niech nam gada
Świętą pamięcią dawnych czasów: —
Szumami polskich zbóż i lasów,
Kiedy szeroki wiatr w nie wpada.

Fala tułactwa, co nas niesie,
Nie zdoła rozbić naszej łodzi;
Bo widzim gwiazdę na bezkresie.
Która nas wiedzie wśród powodzi.

Gwiazda, dla której nas nie straszą
Ni wir zdradliwy, ni zawieja, —
To święta miłość i nadzieja,
I mocna wiara w Polskę naszą.

Hasło — to powrót do Ojczyzny!
Hasło — to ciągła dla Niej praca!
Niech każdy skarbi zasiew żyzny
I z dobrym siewem w dom powraca.

Iskierkę każdą, która płonie
Wśród polskich serc w złych dróg kolei,
W pieczołowite ujmiem dłonie,
By nie zagasła wśród zawiei.

Jeślibym zaprzeć miał się Ciebie,
O polska ziemio, wiaro, mowo, —
Zaprzyjże mnie się, Boże w niebie
I Maryo, polskich serc Królowo!

Krew moich braci, krew ofiarna.
Którą im rzeką trza przelewać, -
Użyźnia rolę pod te ziarna,
Które ja będę w bruzdy wsiewać.

Leje się krew pod siewy moje,
A ja tej miałbym zrzec się roli?
I moje własne krwawe znoje
Oddać pod żniwo cudzej doli?

Łaska mię szczęsna dziś zetknęła
Z nieznaną bracią trzech zaborów:
Wiem, ze jednego pragniem dzieła,—
Z różnego siewu — jednych zbiorów.

Maryo, Panienko Częstochowska,
Ty, co masz twarz jak polska gleba,
Wróć nam Ojczyznę, Matko Boska,
Bo nam jej dziś, jak tchu potrzeba.

Nie daj nam upaść od pokusy,
Co wpełza w lud niezgody żmiją:
Niechaj się wszystkie złe zakusy
O polskiej woli moc rozbiją.

Od tej najgorszej broń nas plamy,
Byśmy się mieli rozpaść w sobie,
I tak rozsypać na odłamy,
Jak próchniejące ciało w grobie.

Przecież wbrew doli, co uśmierca,
I w czarny grób przemocą tłoczy,
Nam żywo, zgodnie biją serca!
We wspólną zorzę patrzą oczy!

Razem przetrwajmy! Wszystkie stany!
Braterskich piersi żywym murem!
Aby był cały lud zbratany
Hymnu Wolności świętym chórem.

Szczęśliwsi my od tamtych braci,
Których już wezwał los do czynów
W ofierze Ablów i Kainów,
Którą — Ojczyzną niech im spłaci.

Ślepotę z ócz gdy każdy zgarnie
I stanie, gotów do ofiary,
Tedy mu czyn nie zginie marnie,
Jeno rozpłonie w święte żary.

Tak nam dopomóż Jezu Chryste,
Jako i my w godzinę naszą
Ofiarę ziścim pełną czaszą
Na Twe Królestwo wiekuiste.

Ufajmy wszyscy, a te czyny,
Do których jutro nas powoła,
Rozbłysną mieczem archanioła.
We świt Czekany, — Trójjedyny!

WY, Xsięgi mojej czytelnicy!
Niechaj z was każdy moje słowa
W głąb swego serca tajnie schowa
I czasem wspomni wśród tęsknicy.

Ziemi ojczystej dech daleki
Niechaj w was spłynie z słowy memi,
Wionąc w spieczone łzą powieki,
Jako wiatr polny z polskiej ziemi.

Żegnane łzami ciemne bory,
Zielone łąki, złote łany,
Niech z słów wam tworzą Kraj kochany
Aż do radosnej witań pory.

Źle bez Ojczyzny! źle nam wszędzie!
Lecz trwajmy dla Niej, dążmy do Niej!
Niechaj nam Ona w sercach będzie,
A Człek rozpaczy się uchroni.

za: A. B. C. Polaka pielgrzyma. Ostrowska Bronisława (1916r.)

  Modlitwa wygnańców.

Jak dzieci rozpłakane, co się utulić nie dają, tak my dzisiaj zbiedzeni tułacze, wśród jęku boleści ku Tobie, Panie, błagalny wznosimy głos. Nawiedziłeś nas, o Boże, krwią i łzami doświadczyłeś nas. Wśród głodu, chłodu i trwogi śmiertelnej szliśmy wygnańcy z ziemi ojczystej, a oczy nam łzy zalewały gdyśmy widzieli nasze zagrody ogniem pożerane i nasze łany zewsząd deptane. Lecz chociaż strzechy nasze tam płomień pożera, chociaż od łez i łkania nam wyschły policzki, chociażeśmy przeszli przez głód i poniewierkę — jednakże z kurzu i prochu, w których się tarzamy, ku Tobie, o Panie, drżące swe dłonie dziś wyciągamy i usty zbielałemi pokornie wołamy: przebacz, o Panie, przebacz ludowi Twojemu.
Nie daj nam zginąć wśród krwawej za mięci, nie dopuść by serca nasze, bólem targane, znieprawić się miały, wzmocnij nam ramię, by z wiarą dźwignęło krzyż ciężki na nas Twą dłonią włożony.
Rozpalaj w nas ogień przeczystej miłości: Boga, bliźniego, i ziemi ojczystej. Oddalaj rozpacz, co słabych obala i na dno zatraty spycha na zawsze. Niech nie giną z owczarni naszej owce znękane, co w świat się rozeszły. Złącz je, o Panie, jednością wiary, pacierza i mowy, by ostać się mogły klęskom tułactwa. Amen.

za: Głos wygnańca : książka do nabożeństwa (1916r.)

  Modlitwa ojca, dziecka, zrodzonego na wygnaniu.

O święty Józefie, Opiekunie Boski, do Ciebie się zwracam z prośbą pokorną. Ty coś zachował w ucieczce i w wygnaniu powierzoną Twej opiece Boską dziecinę i Maryę Matkę Jego, wejrzyj, proszę dzisiaj na mnie, na wygnaniu pozostającego i uproś mi u Jezusa i Maryi tyle łask, bym mógł tu godnie i pomyślnie dać pomoc i opiekę mej rodzinie i tej nowo narodzonej dziecinie. Wspieraj mię Swą radą, o Boski Opiekunie, wzmacniaj mię łaską, u Jezusa dla mnie wyjednaną, bym za pomocą Twej Świętej opieki potrafił przebyć wraz z moją rodziną czas mego smutnego wygnania, po którym bym wrócił do ojczystego kraju i zasłużył na niebieską koronę. Amen.

za: Głos wygnańca : książka do nabożeństwa (1916r.)

  Modlitwa w oddaleniu od Rodziców.

Panie! wola Twoja oddaliła mnie od drogich rodziców i rodzeństwa, wiec stęsknione na ziemi serce zwracam ku Tobie mój Boże. Zapewnie dla dobra mojego chciałeś, abym był(a) pozbawiona ich czułości i pieszczot, dajże mi więc mój Panie, aby się to istotnie na pożytek mej duszy, a na korzyść serca mojego obróciło. Niech brak tych, których kocham, uczy mnie zasługiwać sobie na życzliwość obcych; niech tęsknota moja z a nimi nauczy mnie cenić nad wszystko w świecie miłość rodziców i związki rodzinne; niech wspomnienie rodzicielskich przestróg strzeże mnie tak samo od wszystkich złych przykładów i wpływów, jak żywe ich słowo i niech zdała od nich, ale pod Twoją opieką, wyrabiam się w najpiękniejszych przymiotach i cnotach. Dopomóż mi do korzystania z nauk mi udzielanych; naucz szukać u Ciebie dobrego natchnienia w każdej niepewności i smutku, a w tęsknocie za rodzicami drogimi, garnąć się do serca Twego mój Boże; niechaj w sercu Twoim będzie ufność moja, gdy Cię serdecznie proszę, iżbyś Swoją opieką otoczył drogich moich rodziców i rodzeństwo moje; dał im zdrowie i spokój i dozwolił mi co prędzej powrócić znowu do nich i razem z niemi Twą dobroć i miłosierdzie wysławiać. Amen.

za: Pokarm anielski : nabożeństwo rzymsko-katolickie (1887r.)

  Modlitwa emigrantów. (XIXw)

O Boże, który aż tu, do obcej ziemi skierowałeś nasze kroki, zmiłuj się nad nami i strzeż nas od wszelkiego złego.

Dopomagaj nam w pracach naszych, dopomagaj nam w usiłowaniach naszych i spraw byśmy Ojczyźnie naszej nie przynieśli wstydu, ani przez lenistwo, ani przez występki i zło.

Jak konary oderwane od pnia i odrzucone daleko jesteśmy. W obecnej ziemi zapuszczać musimy korzenie i ilu z nas tu poginie?

Ilu z nas zginie tu całkiem, a ilu zginie dla kraju? Dla mowy swej, dla obyczaju ojczystego dla wiary, ilu stanie się umarłymi?

O Panie! Nie daj, byśmy zdobywszy majątek i znaczenie Wyparli się swego kraju, zapomnieli o ziemi swej i o wierze ojców!
Dopomóż nam, byśmy mową naszej nigdy nie zapomnieli, ale wychowywali w niej dzieci nasze, jako skarb najdroższy przechowując ją w domach naszych, przy wierze ojców naszych, byśmy zawsze twardo stali, świadcząc zawsze, żeśmy wiernymi wyznawcami Kościoła Twego Świętego. Amen.

ze starego modlitewnika (XIXw.) (tytuł nieznany)

  Oddanie się Bogu.

Nie chcę się więcej sprzeciwiać Twej woli,
Panie! z pokorą Tobie się oddaję,
A chociaż serce tak krwawo zaboli,
W boleściach serca Twą dobroć wyznaję.

Nie wiem, dla czego nawiedzasz mą duszę,
Serce i ciało strapieniem, chorobą;
Lecz to wiem dobrze, że cierpieć tu muszę,
Abym przez boleść połączył się z Tobą.

Nie wiem, dla czego, lecz wiem doskonale,
Że ojcem jesteś, że kochasz, że zbawiasz,
A wierząc mocno nie troszczę się wcale,
Gdy do mnie szczęściem, czy krzyżem przemawiasz.

Chcesz, bym z szczerością, wiarą i ochotą
Ciągnął to życie, ciężko jakby w pługu,
Chcesz, bym cierpieniem, miłością, prostotą
Z przewinień moich wypłaci! się długu.

Jeśli mnie karzesz, ach, wiem, żem zasłużył.
Karz, pokąd zechcesz, lecz oszczędź na wieki,
A choćbyś życia pielgrzymstwo przedłużył,
To racz przedłużyć i łaskę opieki.

Choć się już wszystkie nadzieje rozbiły,
A urok życia jak mgła się rozpłynął,
O Panie, wesprzyj omdlałe już siły,
Abym w tej walce nędznie nie zaginął.

Lecz jeśli cierpię nie za przewinienia,
Łączę mą boleść z zasługą Twej męki,
A krzyż mój. Panie, jak krzyż poświęcenia
Przyjmuję wdzięcznie z Ojca mego ręki.

za: Poezye ks. Karola Antoniewicza (1899r.) Pokaż mniej