Radość Katolika w uczuciu swej wiary

Kategoria: Stare modlitewniki

Utworzono: niedziela, 11, wrzesień 2022 16:30

Radość Katolika w uczuciu swej wiary

Jakże się cieszę, jak się raduję,
Cudne rozkosze w sercu mym czuje!
Bom prawdziwego Kościoła synem,
Bom katolickim chrześcijaninem!

Z nieba jest wiara, którą się szczycę,
Z nieba nauka, którą się sycę;
W Kościele naszym jest prosta droga,
Co ludy wiedzie do Pana Boga.

Katolik dobry będzie zbawiony,
I uczestnikiem rajskiej korony;
Z wiarą uczynki dobre mieć trzeba,
Jeśli nadzieje chcesz mieć do nieba.

Jeden Bóg, także jeden Kościół święty,
Który od Boga ma początek wzięty,
Zbawienie tylko jest w tym Kościele,
Gdy lud ma środków do nieba wiele.

Boga Rodzice mamy w obronie,
Mamy przyczyńców w Świętych cnym gronie,
A Ojciec święty wraz z Biskupami
Opiekuje się bez przerwy nami.

Liczni Kapłani strzegą nam duszy,
Spowiedź kajdany grzechów pokruszy,
Nam ku pociesze są Sakramenta,
I dnia każdego ofiara święta.

Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego.
Wznosi Katolik do Ojca wspólnego,
Ofiarę, modły i dobre czyny,
Czemuż się lękać śmierci godziny!

Katolicki Kościół jaki jest stary?
Pytaj się: kiedy Chrystus uczył Wiary?
I kiedy zesłał Ducha świętego?
Odtąd początek Kościoła Jego.

Zapewnił Jezus, że po wszystkie lata
Będzie z Kościołem aż do końca świata,
Przyrzekł i zesłał Ducha świętego,
Nauczyciela Kościoła swego.

Gdyby więc Kościół Katolicki zbłądził,
Syna i Ducha o błąd byś posądził;
Boga więc srodze bluźnią kacerze,
Gdyż Mu zadają kłamstwo we Wierze.

Jak jeden Chrystus, tak też jedna Głowa
Być może tylko Głowa Chrystusowa
Na całej ziemi Kościoła Jego;
Tą jest następca Piotra świętego.

Głowa duchowna, bo duchowne ciało.
Gdzie świecki, to się dziwolągiem stało,
Kacerze takich Papieżów mają,
W kobietach nawet i w dzieciach uznają.

Podzielili się na kraje i głowy,
Gdzież tam być może Kościół Chrystusowy?
Ile głów tyle wiar się znajduje,
Przez nich Chrystusa jedność się psuje!

Wiary więc innej wielce nie cenię,
Mojej zaś wiary nigdy nie zmienię,
Dla wiary mojej chcę łożyć życie,
A Bóg nagrodzi śmierć mą sowicie.

Będę się modlić do Boga mego.
Aby oświecił brata błędnego.
By i ten wierzył co Bóg objawił,
To zachowując duszę swą zbawił!

By jak najprędzej wszystkie narody
Były członkami Chrystusa trzody,
By się kochały bratnią miłością,
A nie gnębiły wojną i złością!

By jako dziatki Ojca jednego
W człowieku każdym bliźniego swego
Wszędzie uznały, i się kochały.
Przyjęte były do Ojca chwały!

Tam się u Niego wiecznie kochały,
Niebieskich rozkosz z Nim używały!
Tam się u Niego wiecznie kochały,
Niebieskich rozkosz z Nim używały!
Amen

za: Przewodnik torujący drogę do wieczności (1861r.)