Modlitwa ubogiej niewiasty.

  Modlitwa ubogiej niewiasty.

O Boże! Ty najlepiej znasz mój stan, że jestem ubogą na świecie. Śmiem przecież stawić się przed Twym obliczem i prosić Cię; bo mile wysłuchujesz biedaków, jak i bogaczów: a nawet Syn Twój jednorodzony, nasz Zbawiciel, kochał ubogich i sam dobrowolnie był ubogim na tej ziemi, choć wszystko mógł mieć gdyby był chciał, ale tego nie pragnął, owszem chciał się ubogo narodzić, wzróść w ubóstwie, i ubogim umrzeć. On tak był ubogim, że nie miał gdzie głowy świętej skłonić. Gdy na to wspomnę o Boże! wtedy się pocieszam, wtedy sie uspokajam, choć mnie trzymasz w ubóstwie. Ale o Boże! wyznaję w upokorzeniu, że mi się często bardzo ciężkim wydaje moje ubóstwo Nie mieć żadnego szacunku u ludzi, znosić głód i pragnienie, niemieć ciepłego odzienia w czasie zimna i słoty, być opuszczoną w chorobie, a co mi najdolegliwiej i najczęściej dokucza: patrzeć na głodne i nagie dzieci! Ach Boże! Ty wiesz najlepiej, jak żal ściska moje serce wtedy, lecz gdy się tak Tobie upodobało, musisz W tym mieć najlepsze zamiary, że niektórych ludzi trzymasz w ubóstwie. Może by się stali rozwiązłymi bezbożnikami, gdyby byli szczęśliwszymi i bogatszymi. A wszak to wszystko tylko na krótki czas trwa; po skończonym zaś tym życiu chcesz wziąć do nieba dobrych i cnotliwych biedaków, na łono Łazarza, gdzie już żadnego nie będą mieli niedostatku, lecz szczęśliwymi będą na wieki. Obym tylko w moim ubóstwie i nędzy mogła się zawsze tak zachować, jak Ty chcesz o Boże! obym zawsze mogła stosować się do świętej woli Twojej, a nigdy nie unosiła się niecierpliwością! otoć Cię błagam o Panie! wspomóż mnie swą łaską i utwierdź w tym mocnym postanowieniu! Co mnie zaś w moim ubóstwie pociesza, to to, żem go własną moją winą nie ściągnęła na siebie! Ach toby mnie zawsze dręczyło, gdybym musiała się obwiniać, że sama wprawiłam w nieszczęście siebie, męża i dzieci! Gdy zaś wspomnę, że Ty sam Boże! włożyłeś na mnie ubóstwo, wtedy mi się ono wydaje lekkim i miłym. Udziel mi tylko cierpliwości, dopomóż znosić je w cichości i spokojnie! Ustrzeż mnie także od wszelkiego grzechu, tej zaś myśli nie dozwól do mego serca przystępu, abym się przez jaką krzywdę ludzką lub niesprawiedliwość miała ratować w potrzebie! ach od tego mnie zachowaj o Boże! Nie!... za łaską Twoją nie posunę się do niesprawiedliwości; w Tobie położę moją nadzieję! wszakżeć mnie jeszcze nigdy nie opuściła zupełnie. Bo gdy mój niedostatek posuwał się do ostateczności, zawsześ wtedy wzbudził tkliwe serca, które z politowaniem pospieszyły ku mojemu wsparciu. Wtedy często myślałam: To Bóg uczynił, w którego ręku są serca ludzkie. On to czułe osoby, jak Anioły, zesłał na mój ratunek! Tak jest: między bogaczami jest wielu dobrych, którzy nie tylko słowy okazują politowanie, lecz rzeczywiście z pomocą spieszą ubóstwu! O dobry Boże! błogosławże im za to! nagrodź tę ich litość pociechami w życiu i zbawieniem w wieczności! Oto Cię błagam o Boże! dla wszystkich moich dobrodziejów, dla mnie, dla mego męża i dzieci! Amen.

za: Wieniec niebiański czyli zbiór nabożeństwa katolickiego (1857r.)