"uświadomiłam sobie, że moi znajomi potrafią normalnie bawić się"

Cześć mam na imię Agnieszka i chciałam opowiedzieć Wam o miłości jaką ukochał mnie Pan.

Jak chodziłam do szkoły podstawowej, (bo nie było wtedy jeszcze gimnazjów), koleżanki  z równoległej klasy zaproponowały mi żebym pojechała z nimi na rekolekcje wakacyjne: że będzie super, że będziemy się modlić i poznam inny świat. Ponieważ bardzo je lubiłam to nie zastanawiając się dłużej zgodziłam się i dopiero jak wróciłam do domu to strach mnie obleciał. Zaczęłam się zastanawiać: no jak to ja na rekolekcjach gdzie wszyscy się modlą? Czy ja tam będę pasowała? i taka strasznie przestraszona pojechałam. Z początku czułam się strasznie niepewnie, nie znałam piosenek religijnych, modlitw a to sprawiło, że czułam się samotna więc pomyślałam sobie, że to nie dla mnie i wracam do domu.
Ale dzień minął i wieczorem podczas ogniska i modlitwy uświadomiłam sobie, że moi znajomi potrafią normalnie bawić się, śpiewać i dziękować przy tym Bogu za każdy dzień czy posiłek. To mnie zachwyciło. Pomyślałam sobie wtedy, że chciałabym żeby Bóg był także częścią mojego życia i że to nie jest wcale straszne czy obciachowe jak mówili mi inni. Zdecydowałam się więc zostać i nauczyć tych piosenek i modlitw, których nie znałam i tak zaczęła się moja droga z Bogiem.

Czemu wam o tych właśnie rekolekcjach opowiedziałam, ponieważ były pierwsze w moim życiu i przypominają mi się często gdy mam jakieś trudności w życiu. Gdy zaczynam się bać, wtedy zazwyczaj zamykam się w sobie i uciekam. A wtedy Bóg przez swoje słowo i ludzi których stawia mi na drodze przypomina mi, że zawsze na początku jest trudno, ale z Nim wszystko się uda i że mimo tego że jestem okropna i bardzo go ranię swoim zachowaniem to On i tak bardzo mnie kocha i nie zrezygnuje ze mnie. A trudności które pokonuję są tylko po to by być bliżej Boga i uczyć się jego miłości.

(świadectwo z rekolekcji dla młodzieży w parafii św. Jakuba Ap)